Αφιερωμένο σε όσους δεν αρέσκονται σε "ιστορικούς περιπάτους"

(με αφορμή ένα κείμενο της κ. Χ. Κοτσάνη, με τίτλο: "H μνήμη και τα μνημεία της" που δημοσιεύτηκε σε ικαριακά μέσα

Έξεστι Κλαζομενίοις ασχημονείν!

Το λιβελογράφημα της κυρίας Κοτσάνη εν συνόψει:

Ορισμένοι «άφρονες ‘’επαναστάτες”», που «δεν έχουν διαβάσει ιστορία(;)», που έχουν εξαντλήσει τα επιχειρήματά τους, εγκλωβισμένοι σε έναν «τυφλό και άγονο αντιπολιτευτικό αγώνα»(sic!), «εφηύραν τέχνας περιέργους και εν πολλοίς επικινδύνους»(;), δηλώνοντας την «ανατρεπτική των δήθεν δράση»,  αρχίζουν «ιστορικούς περιπάτους», υπό την σκέπη ενός «πολιτικού κόμματος» και «όπου θυμηθούν τοποθετούν μια πλάκα»!
Διότι «Η ιστορία είναι υπόθεση συλλογική... κανείς δεν δικαιούται να την ...ιδιωτικοποιείται (έλεος!), να την παραφράζει κατά πώς τον συμφέρει... να την σβήνει με κομματικές γομολάστιχες, ξαναγράφοντάς την με μουτζούρες  ή να την ζωγραφίζει προς όφελός του... καπηλεία... κακό μεγάλο…»

Διότι είναι πρωτάκουστο και πρωτόγνωρο... ένα κόμμα... και τί θα γίνει αν όλοι κάνουν το ίδιο (της Χ.Α. συμπεριλαμβανομένης!)... Και αν γίνουν βανδαλισμοί;... Ύβρις!...

Διότι οι νεκροί του ΔΣΕ «έχουν μερίδιο και δικαίωμα στην μνήμη… σιωπή…!"

Διότι "...προσβάλει ακόμα και την σιωπή των νεκρών… φανατίζει... διχάζει... παραμορφώνει συνειδήσεις...!»

Διότι «η μνήμη, όπου και να την αγγίξεις ...πονεί»

Παίζουν εν ου παικτοίς!

Και τα γεγονότα:

Η Ικαρία και η "Αριστερά", οι πειρατές και η "μιζέρια", σε ένα ...συμπίλημα![1] (Μια οφειλόμενη απάντηση σε ένα πρόσφατο άρθρο)

Η Ικαρία και η "Αριστερά", οι πειρατές και η "μιζέρια", σε ένα ...συμπίλημα![1]

(Μια οφειλόμενη απάντηση σε ένα πρόσφατο άρθρο)

Σημείωση: Οι φωτογραφίες επιλέχτηκαν από το διαδίκτυο. Σε περίπτωση που κάποια παρουσιάζει πρόβλημα δημοσίευσης, παρακαλώ επικοινωνείστε με τον διαχειριστή.

Εισαγωγικά

Πολύ πρόσφατα, έπεσε στην αντίληψή μου ένα άρθρο του κ. Αριστοτέλη Αϊβαλιώτη, με τίτλο: "Πατριδογνωσία : Η Αριστερά στην Ικαρία" και με υπότιτλο "Η μικροκλίμακα, σαν υπόδειγμα για κατανόηση του ευρύτερου τοπίου". Το άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε στην ηλεκτρονική σελίδα του lifestyle περιοδικού «ΚΛΙΚ». Και αυτός θα ήταν ένας σημαντικός λόγος να μην ασχοληθώ καθόλου, μέχρι που αναδημοσιεύτηκε σε ικαριακές ιστοσελίδες. Είναι δύσκολο να περιγράψω τα αισθήματα που μου δημιούργησε καθώς το διάβασα αρκετές φορές, για να μπορέσω να βγάλω νόημα. Επειδή όμως θεωρώ απαραίτητο τέτοιες απόπειρες έντεχνης διαστρέβλωσης της πραγματικότητας και διάχυσης μιας αντιδραστικής αντιεπιστημονικής, σκοταδιστικής σκέψης να μην μένουν αναπάντητες, θα προσπαθήσω να αντιπαραθέσω τη δική μου οπτική γωνία με τα δικά μου στοιχεία και τα δικά μου επιχειρήματα. Και φυσικά, μένει στον αναγνώστη να σκεφτεί, να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα, να κρίνει.

Τον κ. Αριστοτέλη Αϊβαλιώτη δεν τον γνωρίζω προσωπικά.

Μια αναγκαία επικαιροποίηση

Το ξεκίνημα αυτού του μπλογκ, το 2013, αποτελούσε και την πρώτη μου επαφή με τον διαδικτυακό κόσμο. Ήταν μια εισαγωγή σε έναν κόσμο άγνωστο για μένα μέχρι τότε. Μια δοκιμή, ένα πείραμα...
Η προσπάθεια κράτησε βασικά λίγότερο από χρόνο και για μένα ήταν έντονα διδακτική. Δοκίμασα και δοκιμάστηκα, έκανα λάθη, εγκατέλειψα προσπάθειες φαινομενικά επιτυχείς, μόνο και μόνο για να δοκιμάσω κάτι νέο.
Η δραστηριότητα διακόπηκε το 14 και το 15, σε μια προσπάθεια ωρίμανσης αρχικά όσων είχα μάθει μέχρι τότε, αλλά και μιας σειράς δοκιμών σε άλλα μέσα. Αρχές του 2016, ξεκίνησα πάλι να γράφω, αλλά με άλλους στόχους και πάνω σε άλλη πλατφόρμα. Οι δημοσιεύσεις είναι πολύ πιο αραιές και αφορούν καθαρά προσωπικές ιεραρχήσεις. Στην ουσία πρόκειται για "δημόσια αποθήκευση" προσωπικών ιδεών και σκέψεων για θέματα που προκαλούν το ενδιαφέρον μου.
Ο σχολιασμός είναι ελεύθερος. Η αναδημοσίευση επίσης, με μόνη υποχρέωση την αναγραφή της πηγής.