17 Νοέμβρη 1973… 17 Νοέμβρη 2017
Τι σημαίνει άραγε αυτή η ημερομηνία; Σίγουρα μια στιγμή στον ιστορικό χρόνο. Ένας σταθμός στην ιστορία. Τι είδους σταθμός όμως; Μια γιορτή; Όχι, όχι γιορτή!... Ο λαός είχε νεκρούς εκείνη τη μέρα!... Νεκρά παιδιά!... Δεν γιορτάζουμε το θάνατο των παιδιών μας!... Μνημόσυνο ίσως; Όχι, ούτε μνημόσυνο!... Δεν ήταν θάνατος τυχαίος, ούτε θάνατος μάταιος!... Ήταν θάνατος ηρωικός, θάνατος χαμογελαστός, θάνατος υπόσχεση για την τελική δικαίωση και την τελική νίκη του λαού, απέναντι στους εκμεταλλευτές του , τους πολιτικούς εκπροσώπους των, τα μαντρόσκυλά τους.
Μια επέτειος λοιπόν… Επέτειος περισυλλογής, τιμής, μνήμης και υπόσχεσης. Μια επέτειος για να θυμηθούμε πάλι τα γεγονότα των ημερών εκείνων, να ξανασκεφτούμε τις αιτίες, τις αφορμές… Επέτειος τιμής στους αγωνιστές του τότε που δεν δίστασαν μπροστά στους κινδύνους, μπροστά στο ενδεχόμενο της ύστατης θυσίας. Και να σκεφτεί κανείς ότι ήταν όλοι τους παιδιά!...
Επέτειος υπόσχεσης πάνω απ’ όλα. Γιατί οι λαϊκοί αγώνες δεν αρχίζουν με το πάτημα ενός κουμπιού ούτε και τελειώνουν στον χρόνο μιας κινηματογραφικής ταινίας. Ο εχθρός είναι αμείλικτος. Και πανίσχυρος. Κι εμείς είμαστε εδώ, έτοιμοι να υποσχεθούμε ότι θα συνεχίσουμε στα χνάρια τους, ακολουθώντας τις επιταγές τους. Τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι…
Γιατί αλήθεια γίνανε όλα αυτά, μήπως θυμάστε;
Θυμάμαι!... Ήταν χούντα… Μια δράκα συνταγματαρχών που θα ξεπουλούσαν και τη μάνα τους αν τους το ζητούσαν τα αφεντικά τους. Οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές, οι τραπεζίτες… Οι Αμερικάνοι και η CIA!... Τα γεωπολιτικά παιχνίδια τους… Ο μεγάλος κίνδυνος του συστήματος… Ο κομουνισμός!... Κι ο Μεγάλος Εχθρός… ο λαός!...
Στο βάθος ο λαός, όπως πάντα… Είχαμε και τότε καπιταλιστική οικονομική κρίση… Φτώχεια, ανεργία, ανασφάλεια, οργή… Ένας λαός φιμωμένος για πολλά χρόνια… Οι αγωνιστές, στα νησιά της εξορίας, στις φυλακές, στους θαλάμους βασανιστηρίων… Η καθημερινή μάχη για την επιβίωση… Η νεολαία, φοιτητές, μαθητές κι εργάτες να μάχονται ασυμβίβαστοι να χαράξουν το δρόμο τους για ένα μέλλον που θα τους αξίζει…
17 Νοέμβρη 1973… Το έπος των τεσσάρων ημερών… Τα συνθήματα πολύ συγκεκριμένα κι όχι γενικόλογες νεανικές εκρήξεις εκτόνωσης, όπως κάποιοι προσπάθησαν και προσπαθούν να τα παρουσιάσουν…
Οι εικόνες ολοζώντανες… Το Πολυτεχνείο… Ο ραδιοφωνικός σταθμός… Οι φοιτητές, οι μαθητές οι εργάτες… Ο λαός στην Πατησίων να αυξάνεται όσο πέρναγαν οι μέρες… Η αστυνομία, ο στρατός, τα τανκς ο Θάνατος… Η Έξοδος… Οι συλλήψεις… Τα βασανιστήρια…
Όχι, δεν ήταν ήττα… Ήταν η νίκη της διαπίστωσης ότι ο λαός είναι ανίκητος αν πιστέψει στη δύναμή του… Γι’ αυτό και τον τρέμουν… Και τότε και τώρα.
Και τα συνθήματα… Ψωμί… παιδεία… ελευθερία… Κάτω οι ΗΠΑ… Έξω από το ΝΑΤΟ!... Θάνατος στον Ιμπεριαλισμό…
Η ώρα της υλοποίησης της υπόσχεσης
Την επόμενη χρονιά ή φασιστική Χούντα δεν υπήρχε… Είχαμε «δημοκρατία»… Για τον λαό δεν είχαν αλλάξει πολλά… Μόνο τα ρούχα του Μανωλιού.
Είμασταν
όλοι εκεί στην Πρώτη Επέτειο… Το είχαμε υποσχεθεί… Τα συνθήματα έπρεπε να
πραγματωθούν σε αγώνες… Αγώνες ταξικούς, αντιιμπεριαλιστικούς… Αγώνες για την
ειρήνη, την κοινωνική απελευθέρωση Όχι δεν είχαμε τελειώσει... Όπως έλεγε και ο
ποιητής:
«Τις πιο όμορφες μέρες μας, δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα»…
17 Νοέμβρη 2017 – 44η Επέτειος της Εξέγερσης
Σαράντα
τέσσερις επέτειοι!... Ήμουνα νιος και γέρασα… Ήταν όλοι εκεί!... Όλοι;… Όχι,
δεν έρχονταν πάντα όλοι… Κάποιοι δεν ήρθαν ποτέ!... Δεν είδα ποτέ στην Επέτειο του Πολυτεχνείου
στεφάνι του …ΣΕΒ, της Ένωσης Τραπεζών ή της Αμερικάνικης Πρεσβείας, της
Ευρωπαϊκής Ένωσης… Αλλά και οι πολιτικού τους εκπρόσωποι με τους υποτακτικούς…
Κάποιοι δεν έρχονταν για πολλά χρόνια, μέχρι που ανακάλυψαν ότι η συμμετοχή
«πουλούσε»… Κάποιοι κυβερνώντες έρχονταν δήθεν για να «τιμήσουν τους
αγωνιστές»… Τι υποκρισία!... Την ίδια ώρα υπονόμευαν τους αγώνες, εξαγόραζαν
συνειδήσεις, δυσφημούσαν το λαϊκό κίνημα και τους στόχους του… Μέχρι που τους
ξερνούσε ο λαός σαν απόβλητα… Και άλλοι εμφανίζονταν στη θέση τους… Το μότο
πάντα το ίδιο:
«Το Πολυτεχνείο είναι όλου του λαού… Η παρούσα κυβέρνηση, τιμώντας τους
αγωνιστές, εργάζεται για την πραγμάτωση των πόθων του λαού και της νεολαίας….
για
περισσότερη δικαιοσύνη (σαν αυτήν που ήδη έχουμε;…)!...
περισσότερη κοινωνική προκοπή (αμάν, όχι άλλη… δεν μπορώ να αντέξω περισσότερο…)!
βαθύτερες παρεμβάσεις (έλεος… όχι πιο βαθειά…)!
Ο αγώνας τώρα …δικαιώνεται!...» Αυτά μας έλεγαν… Κι όσο μας τα ‘λεγαν, τόσο οι φτωχοί γίνονταν φτωχότεροι και οι πλούσιοι πλουσιότεροι… Το πνεύμα όμως του «εθνικού εορτασμού» του Πολυτεχνείου, πάντα θριάμβευε!...
Το ηθικό πλεονέκτημα
Τώρα βέβαια, τα πράγματα έχουν πια αλλάξει… Προς το …καλύτερο φυσικά, τι φανταστήκατε!... Τώρα έχουμε κυβέρνηση αριστεράς»… Με ολίγον από «δεξιά» αλλά το «ηθικό πλεονέκτημα» παραμένει ισχυρό… Αυτό το συναντά καθημερινά ο καθένας παντού όπου κινούνται οι πολίτες αυτής της χώρας. Ορισμένες φορές μάλιστα, τα ίχνη αυτού του «πλεονεκτήματος» είναι ιδιαίτερα έντονα, θεαματικά θα έλεγα… Πάρτε για παράδειγμα πρόπερσι στο δημοψήφισμα. Επί εποχής Δεξιάς υπήρχε περίπτωση να ψηφίσετε «Όχι» και να σας βγει «Ναι»; Σε καμιά περίπτωση!... Το πολύ πολύ και μόνο αν ήταν απολύτως απαραίτητο, να μαγείρευαν λίγο το αποτέλεσμα ώστε να βγει εξ αρχής ναι και να διαφυλαχτούν επαρκώς τα προσχήματα… Ενώ η «κυβέρνηση του λαού» δεν κρύβεται… Τα λέει ανοιχτά!...
Δείτε τι γίνεται με τους άνεργους. Αυξήθηκαν όσοι εργάζονται με μειωμένα ωράρια, ώστε όλοι να βρουν χρόνο να συμμετάσχουν στον εορτασμό και την πορεία προς την Πρεσβεία.
Είπα για Πρεσβεία και το θυμήθηκα. Η κυβέρνηση ΠΦΑ εργάζεται συστηματικά και χωρίς να διστάζει μπροστά στις δυσκολίες, προκειμένου κάποια στιγμή να καταστεί η πορεία προς την αμερικανική πρεσβεία περιττή…, Ήδη από πέρσι κάποιοι φρόντισαν να απαλείψουν από τις φωτογραφίες της ημέρας τα συνθήματα ενάντια στις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ από την Πύλη του κτιρίου. Σε μερικά χρόνια, δεν θα πηγαίνει η πορεία στην Πρεσβεία… Θα είναι κι αυτό ένα «μέσο πίεσης» προς τις μεγάλες ελίτ και τα διαπλεκόμενα, αντί για πορεία προς την Πρεσβεία, να συμμετάσχουν σε εξορμήσεις δενδροφύτευσης του Υμηττού, στα πλαίσια της κίνησης «Όλοι μαζί μπορούμε!...».
Προσοχή!... Απειλούν να συμμετάσχουν!...
Πρόσφατα, τέθηκαν προς ορισμένα μέλη του κυβερνόντος κόμματος ερωτήσεις του τύπου: « εσείς οι Συριζαίοι, θα τολμήσετε φέτος να πάτε στην πορεία;» Η αντίδραση των ερωτωμένων υπήρξε άμεση και φρόντιζαν μάλιστα να μην μένουν ασάφειες γύρω από αυτήν την αποφασιστικότητά τους.
«Φυσικά και θα πάμε! Θέλει και ρώτημα;…» απαντούσαν έκπληκτοι, αλλά και αποφασισμένοι…
Οφείλω να ομολογήσω ότι είναι λογική μια τέτοια αντίδραση. Γιατί ποτέ μέχρι σήμερα ελληνική κυβέρνηση δεν ενεπλάκη τόσο στην ικανοποίηση των αιτημάτων του ηρωικού Πολυτεχνείου. Και ειλικρινά, προσπαθώ από τώρα να φανταστώ πώς θα ήταν σε μια τέτοια περίπτωση το μπλοκ των δυνάμεων του κυβερνώντος κόμματος και του «λαϊκοδεξιού» συνεταίρου του, στη διάρκεια της Πορείας .
