Περί "αριστεράς" ο λόγος...

 

Ο πολιτικός όρος "αριστερά" ξεκίνησε από το πρώτο (αστικό) κοινοβούλιο μετά τη γαλλική (αστική) επανάσταση και από τότε έγινε αναπόσπαστο μέρος του αστικού κοινοβουλευτισμού. Ξεκινώντας σαν χωροταξικός προσδιορισμός, στη συνέχεια τον συνέδεσαν με τον κοινωνικό προσδιορισμό, προβάλλοντας τη σύνδεσή του με την κοινοβουλευτική εκπροσώπηση των λαϊκών στρωμάτων.

Στα 230 σχεδόν χρόνια που πέρασαν, από τα "αριστερά (όπως βλέπει ο Πρόεδρος!) έδρανα των αστικών κοινοβουλίων, έχουν περάσει και συνεχίζουν να περνάνε άπειρα κόμματα και ομάδες με μια πανσπερμία πολιτικών και ιδεολογικών θέσεων. Οι πολιτικές ιδεολογικές "συγκρούσεις" με την κοινοβουλευτική "δεξιά", όσο έντονο χαρακτήρα και αν παρουσιάζουν, πάντα καταλήγουν σε λύσεις ταξικής συνεργασίας, στα πλαίσια της διάσωσης του συστήματος και της προστασίας του κοινοβουλευτισμού.

Είναι πολλοί εκείνοι που προσπάθησαν και προσπαθούν να επεκτείνουν τη χρήση του όρου και εκτός κοινοβουλίου, μιλώντας για "αριστερά κινήματα", "αριστερές ιδέες", "αριστερά συναισθήματα" κλπ. Στην πραγματικότητα, η αλήθεια είναι εκ διαμέτρου αντίθετη: Όσα κοινοβουλευτικά κόμματα προσπάθησαν να συνδεθούν με συνεπή ριζοσπαστικά λαϊκά κινήματα, ή όσες φορές συνεπείς ταξικές δυνάμεις προσπάθησαν να εισάγουν τον λαϊκό επαναστατικό ριζοσπαστισμό στα κοινοβουλευτικά έδρανα, είτε συμβιβάστηκαν-εξαγοράστηκαν και επέστρεψαν σε πολιτικές ταξικής συνέργασίας με μια δόση τεχνητού ριζοσπαστισμού, είτε εξοβελίστηκαν από τα κοινοβούλια και τέθηκαν σε διωγμό.

Στην Ελλάδα, ο όρος εμφανίστηκε για πρώτη φορά με την ίδρυση της Ενιαίας Δημοκρατικής Αριστεράς (ΕΔΑ). Όσο και αν η ιστορία έχει καταγράψει πολλά θετικά γεγονότα για τους λαϊκούς αγώνες στην περίοδο αυτή, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι κομμάτι της δράσης της υπήρξε και η συνειδητή αποστασιοποίησή της από τον αγώνα των κομμουνιστών και του ΚΚΕ. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πολύ νωρίς στελέχη της εναντιώθηκαν στην προοπτική να συνδεθούν με τους κομμουνιστές, αποκλείοντάς τους από τις λίστες των εκλογών κι ας ήταν καταδικασμένοι σε θάνατο, όπως με την περίπτωση Μπελογιάννη.  Η υποχθόνια πάλη ενάντια στο ΚΚΕ οδήγησε στην απόφαση της διάλυσης των κομματικών οργανώσεων το 1958, απόπειρα που επαναλήφθηκε το 89-90, υπό άλλες συνθήκες, αλλά με σημαντικά κοινά σημεία.

Στη σημερινή εποχή, ο όρος έχει κατ' αρχήν εκφυλιστεί εννοιολογικά, καθώς έχουν φτάσει ωρισμένοι να του κολλούν κάθε είδους συνθετικά και πρόσθετα όπως "κεντροαριστερά", "αριστερά της ευθύνης", "δημοκρατική αριστερά" κλπ. Μέχρι που έφτασαν κάποιοι πριν μερικά χρόνια να χαρακτηρίζουν τον Ομπάμα "ηγέτη της παγκόσμιας αριστεράς"! Επίσης, ο όρος έχει εκφυλιστεί και πολιτικά - ιδεολογικά, καθώς, στα πλαίσια της γενικότερης υποχώρησης του εργατικού λαϊκού κινήματος, οι θέσεις ακόμα και παραδοσιακών "αριστερών" κομμάτων, ολισθαίνουν όλο και περισσότερο σε θέσεις και πολιτικές της αστικής σοσιαλδημοκρατίας και όχι μόνο...

Συμπέρασμα: "Αριστερά" σημαίνει ταξική συνεργασία, στα πλαίσια του καπιταλισμού και διαχείρισή του, με στόχο τον εξωραϊσμό του στα μάτια των λαϊκών μαζών. Σημαίνει ταυτόχρονα "πολιτική αυταπάτη" και "πολιτική απάτη" Η διαφορά τους είναι όλη κι όλη ...τρία γράμματα. Τα δύο χρόνια διακυβέρνησης του Σύριζα και η εγκατάλειψη στην πράξη κάθε "αριστερού" προσήμου στην πολιτική του σε σχέση με τις διακηρ΄λυξεις και υποσχέσεις του, αποτελούν την καλύτερη απόδειξη για τον σημερινό εκφυλισμό της αριστεράς.

Η διαπάλη στο εργατικό επαναστατικό κίνημα είναι μία και μόνη: Ταξική πάλη ή ταξική συνεργασία; Μια διαπάλη που δεν κρίνεται στα πλαίσια του αστικού κοινοβουλευτισμού, αλλά μέσα στους ταξικούς αγώνες. Όσο και αν είναι δύσκολο σε κάποιους να το καταλάβουν, στην κοινωνία έχουμε σε εξέλιξη πόλεμο ταξικό και ανελέητο. Τάξη εναντίον τάξης. Και με την έννοια αυτή, το ΚΚΕ, σαν μαρξιστικό λενινιστικό εργατικό επαναστατικό κόμμα, δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να ταυτίζεται με τα διάφορα "αριστερά" κόμματα και ομάδες. Όσοι λοιπόν καλούν το ΚΚΕ να συνεργαστεί με την "αριστερά", καλό είναι πριν από την έκκλησή τους να σκέφτονται για ποια "αριστερά" μιλάνε και αν η "συνεργασία" που προτείνουν είναι τελικά προς όφελος των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων, προωθώντας τον στόχο της τελικής αντεπίθεσης και της ανατροπής.

Υπάρχουν βέβαια και εκείνοι που όταν καλούν το ΚΚΕ να συνεργαστεί με την "αριστερά", έχουν στο μυαλό τους δεύτερες σκέψεις... Στόχος τους δεν είναι κάποια (επίπλαστη) ενότητα των λαϊκών δυνάμεων - κάτι που έχει αποτύχει επανειλημμένα - αλλά η πίεση προς το ΚΚΕ, να παραιτηθεί από τις αρχές του, τις θέσεις και την ιστορία του και να ενταχθεί στις δυνάμεις του αστικού κοινοβουλετισμού, της διαχείρισης του αστικού κράτους και του εξωραϊσμού του καπιταλισμού. Να μεταλλαχτεί και να παίξει το ρόλο του δούρειου ίππου στις γραμμές του λαϊκού κινήματος.

Ας το ξεχάσουν λοιπόν. Σε τελευταία ανάλυση, αν κάποιος ισχυρίζεται ότι μιλάει στο όνομα του εργαζόμενου λαού, γιατί δεν προτείνει στις "αριστερές" παραφυάδες του συστήματος, να μεταλλαχτούν αυτές και να πλησιάσουν τις θέσεις του ΚΚΕ, αφού καθημερινά επιβεβαιώνεται η συνεχής αυτοδιάψευσή τους και οι καταστροφικές για το λαϊκό κίνημα συνέπειες της ερμαφρόδιτης μικροαστικής πολιτικής τους. Ή, εν πάσει περιπτώσει, ας θέσουν τις απόψεις τους στον ίδιο το λαό, με θάρρος και όχι με πολιτικές απάτες και ας τον αφήσουν να αποφασίσει εκείνος...