Ο Σύριζα, οι λογικές πλάνες και …ο Α. Κάλβος!...

Πριν ένα χρόνο είχα διατυπώσει κάποιες σκέψεις μου γύρω από θέματα λογικής και τη χρήση της στην εποχή μας (δημοσιεύτηκε εδώ στις 9/11/2018 με τίτλο: «Τελικά είναι ο αστυφύλακας μπουζούκι;»). Είχα αναφερθεί στην αριστοτελική λογική και τις «λογικές πλάνες», με αιχμή το «επιχείρημα κατά προσώπου» γνωστό και σαν argumentum ad hominem. Είχα επισημάνει τις αρνητικές συνέπειες που φέρνει η χρήση και κατάχρησή του στην πολιτική κυρίως πρακτική, ακόμα και σε εκείνον ο οποίος το χρησιμοποιεί συστηματικά στο λόγο του.

Έγραφα τότε: «…Σε λίγο καιρό θα έχω ξεχάσει τα επιχειρήματά μου που θα υποστήριζαν τη δική μου άποψη, αφού ποτέ δεν μου χρειάστηκαν. Στο τέλος θα ξεχάσω ακόμα και την άποψή μου…αλλά θα έχω γίνει ειδικός στους «ad hominem» χαρακτηρισμούς…»

Αφορμή να ξαναγράψω σχετικά μου έδωσε πρόσφατα δημοσιευμένο εδώ άρθρο που κατά την ταπεινή μου γνώμη αποτελεί ένα ακόμα παράδειγμα ad hominem επίθεσης κατά προσώπου (Λιάνα Κανέλλη), ενός πολιτικού κόμματος (ΚΚΕ) αλλά και του συνόλου των λαϊκών αγωνιστών και απλών ανθρώπων εργαζομένων που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στρατεύονται ή απλά συντάσσονται στις γραμμές του.

Η «συνταγή» για τη δομή του άρθρου είναι παλιά, γι’ αυτό είναι και γνώριμη. Στην κορυφή ένας «πιασάρικος» τίτλος, συνήθως δάνειο από τα λόγια κάποιου σημαντικού προσώπου, ή πάντως κάτι που να είναι πολύ γνωστό για να αναδειχτεί κάποιο φιλολογικό υπόβαθρο. Το ότι παραφράζουμε μέχρι κακοποίησης (πέρσι το θύμα ήταν ο στίχος της Κομμουνιστικής Διεθνούς και εφέτος την πλήρωσε ο Κάλβος!) την αρχική ρήση έχει μικρή σημασία.

Ακολουθεί η «επίθεση κατά προσώπου»: Η αήθης αποκοπή και παράφραση μισής (κυριολεκτώ) φράσης από άρθρο της Λιάνας Κανέλλη, δημοσιευμένο στο Ριζοσπάστη (27/1/2019) πριν και η πλήρης διαστρέβλωση του περιεχομένου του. Το πιάτο γαρνίρεται με αχαρακτήριστα υπονοούμενα γύρω από το ΚΚΕ και τις σχέσεις του με την κυρία Κανέλλη, τους βουλευτές του τα μέλη και τους οπαδούς του. Και η εικόνα κλείνει προς το τέλος με τους γνωστούς υποτιμητικούς ψευδείς χαρακτηρισμούς που προδίδουν μόνο μια αντικομουνιστική εμπάθεια, τόσο ισχυρή ώστε να αποπνέει ακραία τοξικότητα.

Και αναρωτιέται κανείς, προς τι όλα αυτά; Η απάντηση υπάρχει πάλι στη γνώριμη «συνταγή». Στο μέσο του άρθρου, βρίσκεται στριμωγμένο στην κυριολεξία και το «μήνυμα» που δεν είναι άλλο από το διακύβευμα αυτής της εποχής για τον Σύριζα μπροστά στο επερχόμενο Συνέδριο. Η «αναγέννηση και ο μετασχηματισμός (!) του κόμματος» μέσα από τη διαμόρφωση της νέας  φυσιογνωμίας και προοπτικής, στα πλαίσια της ελληνικής και ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας.

Ώστε λοιπόν γι' αυτό θέλαμε να μιλήσουμε; Και από πολιτικά επιχειρήματα; Έλα μωρέ, τι ζητάς τώρα; Ποιος τα χρειάζεται; Αφού όλα είναι στηριγμένα στη λογική πλάνη του ad hominem. Ένα «κακό» κόμμα, μια «κακή» βουλευτίνα του, μια «κακή» πολιτική… Άρα μόνο εμείς είμαστε οι «καλοί»… Ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε!...

Δεν πρόκειται να απολογηθώ για λογαριασμό του ΚΚΕ. Οι αποφάσεις των συνεδρίων και των άλλων οργάνων του είναι δημόσιες και γνωστές. Ούτε και πρόκειται να απολογηθώ εκ μέρους της επί μια εικοσαετία σχεδόν βουλευτίνας του. Μπορεί η ίδια να μιλήσει καλύτερα από μένα και το κάνει δημόσια.

Αλλά ούτε και πρόκειται να ανοίξω πολιτικό διάλογο για τις επιλογές του Σύριζα. Όχι πριν δω επιτέλους κάποια επιχειρήματα που να έχουν βάση. Γιατί φοβάμαι ότι αν ξεκινήσει ένας τέτοιος υγιής διάλογος, θα αποκαλυφθεί περισσότερο η γύμνια τους. Γιατί τότε θα θυμηθούμε όλοι τις αποφάσεις του ιδρυτικού συνεδρίου τους και πώς αυτές κατέληξαν μέσα στα τελευταία έξι χρόνια στην μεγαλύτερη πολιτική απάτη σε βάρος του εργαζόμενου λαού. Και δεν θα αισθανθούν πολύ άνετα οι «σύντροφοι».
Θα περιμένω λοιπόν να δω επιχειρήματα στη θέση αήθων επιθέσεων…

Μέχρι τότε, εμπνευσμένος από τον «τίτλο» του άρθρου τους θα τους αφιερώσω ολόκληρο το ποίημα του Ανδρέα Κάλβου του οποίου τα μηνύματα προσπάθησαν να αλλοιώσουν και να αποκρύψουν. Νομίζω τους πάει γάντι, εν όψει και του συνεδρίου τους…

Εις Σάμον (Α. Κάλβος)

α’

Όσοι το χάλκεον χέρι

βαρύ του φόβου αισθάνονται,

ζυγόν δουλείας ας έχωσι.

Θέλει αρετήν και τόλμην

η ελευθερία.

β'

Αυτή (και ο μύθος κρύπτει

νουν αληθείας*) επτέρωσε

τον Ίκαρον· και αν έπεσεν

ο πτερωθείς κ' επνίγη

θαλασσωμένος·

γ'

Αφ' υψηλά όμως έπεσε,

και απέθανεν ελεύθερος.

Αν γένης σφάγιον άτιμον

ενός τυράννου, νόμιζε

φρικτόν τον τάφον. 

Κων. Χ. Χαραλαμπίδης έγραψε
"Τα ημερολόγιά μου" (http://mypoliticalandhistoricaldiaries.blogspot.com/2019/10/blog-post.html)

- Με νίκησες!... Έλα να παίξουμε τώρα!... Πώς σε λένε;...

Δεκαπεντάυγουστο, Λαγκάδα, εξήντα χρόνια μετά την ιστορία που ακολουθεί...

Μια βιωματική ιστορία...
Τέλη δεκαετίας του 50, δεκαπέντε Αυγούστου, Λαγκάδα…

Κοντά στα δέκα με δώδεκα εγώ και οι γονείς μας αποφασίζουν, αντί όπως κάθε χρονιά που πηγαίναμε στου Μουντέ για της Παναγίας, αυτή τη φορά να πάμε στη Λαγκάδα. Ναυλώσαμε λοιπόν τον Ορφέα (ή τον Τσίμπη;) και να ‘μαστε στη λειτουργία.

Μετά την περιφορά της εικόνας και την "απόλυση" της λειτουργίας, κοντά μεσημέρι, ήρθε η ώρα για το πανηγύρι. Τέσσερις πέντε πάγκοι κάτω από το μεγάλο δένδρο, καμιά πενηνταριά άτομα με το ζόρι όλοι κι όλοι, «ζωμός» μπόλικος, κρέας βραστό, ψωμί και κρασί, αποτελούσαν το σκηνικό. Η μάνα μου είχε φέρει από το σπίτι κάτι ντομάτες και λίγο τυρί τουλουμίσιο και μας έδινε κάτω από το τραπέζι γιατί ντρεπόταν μην την πουν ξιπασμένη πρωτευουσιάνα.

Πιο πέρα έπαιζαν μπάλα με ένα πανί κάποια παιδιά, καρκιναγριωτάκια ‘όπως έμαθα αργότερα. Με έτρωγε η λαχτάρα να πάω μαζί τους να παίξω κι εγώ, αλλά πού να ξεφύγω από τη μάνα μου που με παρακολουθούσε και με μάτια στην πλάτη, μην λερώσω το καλό μου παντελόνι και χαλάσω τα καινούργια παπούτσια. Κάποια στιγμή τη βρήκα χαλαρή (νάτανε το κρασί; ) και με άφησε να απομακρυνθώ με μια ματιά-προειδοποίηση για το τί θα ακολουθούσε αν δεν γύριζα όπως φεύγω.

Πλησίασα τα παιδιά με δειλά βήματα, μην ξέροντας αν θα με δεχτούν. Μόλις έφτασα στα πέντε μέτρα με αντιλήφθηκαν. Σταματούν να παίζουν κι έρχονται όλοι γύρω μου με φανερά εχθρική διάθεση. Ένας που φαινόταν για «αρχηγός» έρχεται μπροστά μου και μου μιλάει με άγρια φωνή. Και τότε εκτυλίσσεται ο παρακάτω διάλογος:
- Ποιος είσαι εσύ; Από πού είσαι;
- Από την Αθήνα
- Και πώς βρέθηκες εδώ;
- Μένουμε στο Χριστό, στις Ράχες και ήρθαμε για το πανηγύρι
- Και τι θέλεις τώρα;
- Να παίξω μαζί σας αν με θέλετε.
- Δε σε θέλουμε και δε θα παίξεις. Θα παλέψουμε...
Να μην σας πω πώς ένιωθα εκείνη την ώρα γιατί θα βρωμίσει ο τόπος. Ποιον να πρωτοφοβηθώ; Αυτόν; Τους άλλους τέσσερις; Ή τη μάνα μου αν γύριζα κυλισμένος στο χώμα και σκισμένος; Δεν με άφησε όμως να το πολυσκεφτώ και μου όρμησε. Αγκαλιαστήκαμε. Και, θέλεις από τύχη, θέλεις επειδή ήμουν λίγο πιο μεγαλόσωμος από εκείνον, βρίσκεται με μια τρικλοποδιά ξαπλωμένος στο χώμα αμέσως.

Η πάλη κράτησε λιγότερο από ένα λεπτό. Μόλις έπεσε σταμάτησα. Οι άλλοι κοιτούσαν έκπληκτοι. Ο ίδιος προσπαθούσε να καταλάβει τί έγινε. Μόλις συνήλθε λίγο, σηκώθηκε, πέταξε με τα χέρια τα χώματα από πάνω του, με κοίταξε στα μάτια και μου είπε:

- Με νίκησες!... Έλα να παίξουμε τώρα!... Πώς σε λένε;

Το απόγευμα φύγαμε για το Χριστό. Γύρισα σπίτι ευτυχισμένος. Είχα νικήσει κάποιον στο πάλεμα. Γύρισα στη μάνα μου χωρίς να έχω χαλάσει τα ρούχα μου, γλυτώνοντας έτσι το ξύλο. Πάνω απ’ όλα όμως ήμουν χαρούμενος γιατί είχα παίξει μπάλα με κάποια παιδιά από το Καρκινάγρι και είχαμε γίνει φίλοι!...

Αν ζουν, να ‘ναι όλοι τους καλά, όπου κι αν βρίσκονται…

Κων. Χ. Χαραλαμπίδης έγραψε
"Τα ημερολόγιά μου" (http://mypoliticalandhistoricaldiaries.blogspot.com/2019/10/blog-post.html)