Σαν σήμερα, 8.1.2012, απεβίωσε ο μεγαλοφυής σοβιετικός φιλόσοφος Βίκτωρ Αλεξέγιεβιτς Βαζιούλιν (γεν. 1932 στη Μόσχα). Ο Βαζιούλιν κατέδειξε ότι «η θεωρητική προτρέχουσα σύλληψη της μελλοντικής κοινωνίας είναι απαραίτητη ώστε να φωτίζεται ο πρακτικός υπέρ της αγώνας. Έτσι ώστε ο αγώνας αυτός να μην είναι τυφλός είτε σχεδόν τυφλός, αλλά συνειδητοποιημένος και εμπνευσμένος». Βάσει αυτής μπορεί να εξοπλισθεί και να ανασυνταχθεί νικηφόρο κομμουνιστικό κίνημα με προοπτική. «Η στρατηγική του πραγματικού κομμουνιστικού κινήματος έχει ως αναγκαία προϋπόθεση μια καθ’ όλα προσδιορισμένη θεωρία και μέθοδο. Εάν δεν υπάρχει μαρξιστική θεωρία και μέθοδος, τότε δεν μπορεί να υπάρξει ούτε αυθεντικά κομμουνιστική στρατηγική, ούτε και αυθεντικό κομμουνιστικό κίνημα.
Ο μαρξισμός ως κοσμοθεώρηση, θεωρία και μέθοδος από την ίδια την ουσία του είναι ένα αναπτυσσόμενο μόρφωμα. Ένας αποστεωμένος, δογματοποιημένος μαρξισμός δεν είναι πλέον μαρξισμός, αλλά κάτι το αντίθετο προς αυτόν, αντιφάσκουσα προς αυτόν ιδεολογία , κατά το γράμμα, κατ’ όνομα μόνο μαρξιστική, αλλά κατά το πνεύμα της αντιμαρξιστική.
Αντίστοιχα αναπτύσσεται και ο τελικός, ο στρατηγικός στόχος, του αυθεντικού κομμουνιστικού κινήματος. Παραμένοντας γενικά ο ίδιος, διακριβώνεται, συγκεκριμενοποιείται, αναπτύσσεται ως προς το περιεχόμενο και τη μορφή, ως προς τη θεμελίωσή του και ούτω καθεξής.
Είναι ουσιώδεις οι αλλαγές που πραγματοποιήθηκαν στην ιστορία της ανθρωπότητας σε σύγκριση με την εποχή, στην οποία έζησαν και έδρασαν οι Κ Μαρξ και Φ. Ένγκελς, αλλά και σε σύγκριση με την εποχή που συνδέεται με τη ζωή και τη δραστηριότητα του Β.Ι Λένιν. Σύμφωνα με αυτές τις αλλαγές χρειάζεται και ο μαρξισμός ουσιώδη ανάπτυξη. Αυτό βέβαια σημαίνει ότι ο μαρξισμός κάθε άλλο παρά συλλήβδην και αποκλειστικά ανήκει στο παρελθόν, όπως διατείνονται ποικίλοι απροκάλυπτοι ή συγκαλυμμένοι εχθροί του»
«Ο μαρξιστής (πολλώ μάλλον δε ο ηγέτης ενός Κομμουνιστικού Κόμματος –εδώ αναφέρεται στον Γ.Α. Ζιουγκάνοφ –Δ.Π.) οφείλει να διακρίνει αυστηρά και με σαφήνεια τη μεταρρύθμιση από την επανάσταση, τη ρεφορμιστική από την επαναστατική δραστηριότητα και χωρίς να απορρίπτει εν γένει τις μεταρρυθμίσεις, οφείλει να υποτάσσει τη μεταρρυθμιστική δραστηριότητα στην επαναστατική, διαφωτίζοντας ανοικτά, ευθέως, τίμια και με σαφήνεια τον λαό επί τόσο σημαντικών ζητημάτων.
Ένα μαρξιστικό κόμμα, δηλαδή ένα αυθεντικά κομμουνιστικό κόμμα, είναι ένα κόμμα κατ’ αναγκαιότητα επαναστατικό (το μη επαναστατικό κομμουνιστικό κόμμα είναι πλήρης ασυναρτησία, κάτι το εντελώς ανόητο) οφείλει να είναι έτοιμο για όλες τις οδούς και τα μέσα πάλης, ειρηνικά ή μη. Ένα μεταρρυθμιστικό (ρεφορμιστικό) κόμμα ακολουθεί μόνο την ειρηνική οδό και χρησιμοποιεί μόνο ειρηνικά μέσα. Η προεκλογική δραστηριότητα και οι εκλογές είναι το κύριο ειρηνικό μέσο. Η βασική δραστηριότητα του ρεφορμιστικού κόμματος επικεντρώνεται στα αστικά αιρετά όργανα (στην καλύτερη περίπτωση ανάγεται σ’ έναν αγώνα για επί μέρους βελτίωση της κεφαλαιοκρατικής κοινωνίας) και στη διοργάνωση προεκλογικών εκστρατειών.
Τέτοιου τύπου κόμμα είτε δεν θέτει καν το καθήκον της κατάργησης της κεφαλαιοκρατίας, είτε το θέτει μεν, αλλά ως ζητούμενο ενός νεφελώδους μέλλοντος , ως ένα ζητούμενο η διευθέτηση του οποίου θα αφορά το απώτερο μέλλον και το οποίο δεν έχει σχέση με την τακτική του παρόντος, με την καθημερινή δραστηριότητα του κόμματος, με τα εγγύτερα καθήκοντά του.
Το επαναστατικό, το αυθεντικά κομμουνιστικό κόμμα, τουναντίον, ακόμα και όταν δεν υπάρχει επαναστατική κατάσταση και είναι ανέφικτη η διεξαγωγή της επανάστασης τώρα είτε στο εγγύς μέλλον, διαφωτίζει τον λαό, προετοιμάζει και τον εαυτό του και το λαό για την επανάσταση, δηλαδή για τη ριζική αλλαγή της κεφαλαιοκρατικής κοινωνίας, για την κατάργησή της, και ποτέ δεν λησμονεί αυτό το στόχο στην καθημερινή του δραστηριότητα (όταν επιδιώκει τους εγγύτερους στόχους, όταν συνασπίζεται είτε έρχεται σε συμφωνίες με άλλες πολιτικές δυνάμεις, στην προπαγάνδιση των θέσεών του και κατά την πολιτική διαφώτιση…)
Εάν τα συμβιβαστικά, συμβιβασμένα, ρεφορμιστικά, και οπορτουνιστικά κόμματα, τα οποία παραδέχονται μόνον ειρηνικές οδούς και μέσα αγώνα, προσπαθούν να καταστήσουν συγκεχυμένη, να συγκαλύψουν τη ριζική διαφορά μεταξύ κεφαλαιοκρατίας και σοσιαλισμού, κομμουνισμού, απαρνούνται την αποκάλυψη της εκμεταλλευτικής ουσίας της κεφαλαιοκρατίας, την κριτική της αντιλαϊκής ουσίας οποιασδήποτε κυριαρχίας του κεφαλαίου και της πολιτικής εξουσίας του, το πραγματικά κομμουνιστικό κόμμα και ο πραγματικός κομμουνιστής ηγέτης χρησιμοποιεί όλα τα μέσα ούτως ώστε να εδραιωθεί στη συνείδηση των εργαζομένων μαζών του λαού η πεποίθηση ότι κεφαλαιοκρατία, κυριαρχία του κεφαλαίου σημαίνει ελευθερία εκμετάλλευσης των εργαζομένων. Οποιαδήποτε εξουσία του κεφαλαίου, από όποια πρόσωπα και εάν εκπροσωπείται… είναι ανταγωνιστική, ριζικά εχθρικά διακείμενη προς τα θεμελιώδη συμφέροντα των μαζών των εργαζομένων. Μόνο με την ανατροπή και κατάργηση της πολιτικής, οικονομικής, πνευματικής και κάθε άλλης κυριαρχίας του κεφαλαίου διανοίγονται δυνατότητες για την πραγμάτωση των θεμελιωδών συμφερόντων των μαζών των εργαζομένων.
Το σύνολο της δραστηριότητας ενός πραγματικά κομμουνιστικού κόμματος και του πραγματικού κομμουνιστή ηγέτη, που δρουν σε συνθήκες κυριαρχίας του κεφαλαίου, οφείλει να υποτάσσεται στη διαφώτιση στη διαπαιδαγώγηση και στην οργάνωση των μαζών των εργαζομένων σε αυτό το πνεύμα. Σε αυτό έγκειται το κέντρο βάρους της δραστηριότητάς τους. Όλα τα υπόλοιπα (η δουλειά στα αντιπροσωπευτικά όργανα, η συμμετοχή στις εκλογές κλπ.) διαδραματίζουν μόνον υποταγμένο ρόλο.
Τουναντίον, τα συμβιβαστικά, ρεφορμιστικά και οπορτουνιστικά κόμματα επικεντρώνουν την προσοχή τους, τις δυνάμεις τους και τις επιδιώξεις τους στην τελειοποίηση των νόμων, των διαδικασιών, των αντιφάσεων κ.ο.κ., παραμένοντας στα πλαίσια της κεφαλαιοκρατικής κοινωνίας, χωρίς να θίγουν την κυριαρχία του κεφαλαίου.
Γι’ αυτό ένα τέτοιο κόμμα δεν δίνει έμφαση στην κριτική του συνόλου του κεφαλαιοκρατικού καθεστώτος, στην κριτική της ίδιας της ουσίας του κεφαλαίου, της ίδιας της ουσίας της κυριαρχίας του, αλλά στην κριτική ανεπαρκειών μεμονωμένων προσώπων… σπέρνοντας αυταπάτες, ότι δήθεν επί κυριαρχίας του κεφαλαίου μπορεί να εκλεγεί πρόεδρος, που εκφράζει τα θεμελιώδη συμφέροντα των εργαζομένων μαζών του πληθυσμού.
Εάν το κύριο καθήκον του αυθεντικά κομμουνιστικού κόμματος και του αυθεντικού κομμουνιστή ηγέτη σε συνθήκες κυριαρχίας του κεφαλαίου έγκειται στο να συνεισφέρουν με κάθε τρόπο στη συνειδητοποίηση από τις μάζες των εργαζομένων των θεμελιωδών τους συμφερόντων, στη διαπαιδαγώγηση των εργαζομένων μαζών στο πνεύμα του αγώνα υπέρ των θεμελιωδών τους συμφερόντων, στην οργάνωση των εργαζομένων μαζών για τον αγώνα υπέρ των θεμελιωδών τους συμφερόντων, για τους συμβιβαστικούς, ρεφορμιστές και οπορτουνιστές τέτοιο καθήκον είτε δεν υφίσταται καν, είτε ενδεχομένως να εγερθεί κάποτε στο απροσδιόριστο μέλλον, το οποίο δεν έχει καμία σχέση με τη δραστηριότητα του παρόντος.
Η κομμουνιστική θέση αρχών οφείλει να εκφράζεται πάντοτε από το κομμουνιστικό κόμμα και τον ηγέτη του ρητά και κατηγορηματικά, δεδομένου ότι χωρίς αυτό τον όρο είναι ανέφικτο το διαύγασμα της συνείδησης του λαού, είναι ανέφικτη η συνειδητοποίηση από το λαό των θεμελιωδών του συμφερόντων. Ωστόσο είναι ανέφικτη η προετοιμασία του λαού για την σοσιαλιστική επανάσταση, είναι ανέφικτη η νίκη του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού, εάν οι κομμουνιστές τα μεταθέτουν όλα αυτά στο απροσδιόριστο μέλλον. Είναι ανέφικτη η νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης χωρίς να κατέχουν οι σοσιαλιστικές δυνάμεις όλες τις μορφές και τα μέσα της πάλης, διότι έχουν απέναντί τους έναν ισχυρό αντίπαλο, έτοιμο για απεγνωσμένη αντίσταση και ο οποίος δεν σταματά μπροστά σε τίποτε…
Η σκοποθεσία και η επίτευξη των στρατηγικών στόχων του κόμματος το οποίο είναι αυθεντικά -και όχι μόνο κατ’ όνομα- κομμουνιστικό, εδράζονται απαραίτητα στη μαρξιστική κοσμοθεώρηση, στη μαρξιστική μέθοδο.
Για ένα κόμμα το οποίο επικεντρώνει τη δραστηριότητά του στην πραγμάτωση των θεμελιωδών συμφερόντων των εργαζομένων μαζών μέσω της διαφώτισης, της διαπαιδαγώγησης και της οργάνωσης αυτών των ίδιων μαζών για τον αγώνα υπέρ των δικών τους θεμελιωδών συμφερόντων, δεν επιτρέπονται υπαναχωρήσεις από τη μαρξιστική κοσμοθεώρηση, από τη μαρξιστική μέθοδο, κατά τη σύναψη διαφόρων συμφωνιών, ενώσεων κ.ο.κ. των κομμουνιστών με άλλες δυνάμεις. Τουναντίον χαρακτηριστικό των «σοσιαλιστικών» και «κομμουνιστικών», των συμβιβαστικών, ρεφορμιστικών και οπορτουνιστικών κομμάτων, των κομμάτων εκείνων τα οποία επιδιώκουν αποκλειστικά τις ειρηνικές μορφές αγώνα, τον αγώνα για εξουσία μόνο δια της εκλογικής οδού, είναι το κυνήγι των ψηφοφόρων πάση θυσία, η ετοιμότητά τους για συμβιβασμούς επί ζητημάτων αρχών σε όλους τους τομείς: στην οικονομία, στην πολιτική, στην κοσμοθεώρηση αλλά και στη μέθοδο.
Τυχόν υπαναχωρήσεις, διαστρεβλώσεις και αυταπάτες στο πεδίο της κοσμοθεώρησης, στο πεδίο της μεθόδου, έχουν αναπόφευκτα επιπτώσεις όσον αφορά την προσέλκυση των εργαζομένων μαζών στον αγώνα για τα θεμελιώδη συμφέροντά τους και στον ίδιο τον αγώνα.
Το κομμουνιστικό κόμμα, εάν είναι πράγματι κομμουνιστικό, οφείλει να στηρίζεται στην επιστημονική, στην αληθή κοσμοθεώρηση, στην επιστημονική μέθοδο και να μην υπαναχωρεί απ’ αυτές. Όταν οι κομμουνιστές εντάσσονται σε ενώσεις, συμφωνίες κ.ο.κ. οφείλουν να είναι παντού και πάντοτε συνεπείς στις αρχές τους, ειλικρινείς, να μιλούν ανοικτά για τις απόψεις τους, για τις πεποιθήσεις τους, χωρίς να προσαρμόζονται υποτακτικά σε μη κομμουνιστικές απόψεις, πολλώ μάλλον δε, χωρίς να απαρνούνται τις πεποιθήσεις τους, φερ’ ειπείν υπό την επίδραση της απογοήτευσης κάποιου μέρους του πληθυσμού της Ρωσίας από τον κομμουνισμό είτε υπό την επίδραση της διάδοσης θρησκευτικών διαθέσεων.
Η προσήλωση στις αρχές, η ειλικρίνεια, η ανοικτά κομμουνιστική στάση κατά τη δημιουργία ενώσεων, κατά τη σύναψη συμφωνιών με άλλα κόμματα και κινήματα, είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα του Κομμουνιστικού κόμματος, που αντανακλά τα θεμελιώδη συμφέροντα των καταπιεσμένων μαζών του πληθυσμού, εκείνων που υφίστανται την εκμετάλλευση.
Δεδομένου μάλιστα ότι τα θεμελιώδη συμφέροντα των καταπιεσμένων μαζών του πληθυσμού, εκείνων που υφίστανται την εκμετάλλευση μπορούν σε τελευταία ανάλυση να ικανοποιηθούν μόνο στην κομμουνιστική κοινωνία, εξυπακούεται ότι το πραγματικά Κομμουνιστικό κόμμα σε όλες τις συμμαχίες, συνασπισμούς κ.ο.κ. που συμμετέχει οφείλει να διαυγάζει τη συνείδηση των καταπιεσμένων μαζών του πληθυσμού, εκείνων που υφίστανται την εκμετάλλευση στο πνεύμα του κομμουνισμού, να εξυψώνει τις μάζες μέχρι την συνειδητοποίηση των τελικών θεμελιωδών συμφερόντων τους…».
