Ντο δουλείαν έχομεν με τας ντενεκέδας;...

Στις αρχές; Του ’60, τότε που η ΕΔΑ ήταν στα πάνω της, είχαν ρωτήσει τον αείμνηστο Πρόεδρό της, Ι. Πασαλίδη, γιατί δεν είχε πάει σε μια δεξίωση που είχε δώσει ο βασιλιάς και είχαν παρευρεθεί όλοι οι αρχηγοί των άλλων κοινοβουλευτικών κομμάτων. Ο αξέχαστος μπαρμπα-Γιάννης απάντησε στη μητρική του διάλεκτο, τα ποντιακά:
«Και ποίος θα είναι σην δεξίωσην;

Ο Μποδοσάκης; Τα λίρας (έχει) με τας ντενεκέδας

Ο Ευταξίας; Τας λίρας με τας ντενεκέδας

Ο Δημητριάδης; Τας λίρας με τας ντενεκέδας

Ντο δουλείαν έχω εγώ παιδί μ’ με τας ντενεκέδας;

Είμαι κι εγώ ένας στους πολλούς. Δεν έχω καράβια, εργοστάσια ή τράπεζες, δεν είμαι μεγαλομέτοχος ή στέλεχος. Δεν έχω βίλες και σαλέ, υπηρέτες, πισίνες, δεν πάω διακοπές στα Σεν Μόριτς. Μια ζωή στον αγώνα για την επιβίωση, την καλυτέρευση των συνθηκών, για την οικογένεια, τα παιδιά. Μια ζωή στο κυνήγι του ονείρου και της γνώσης. Και τώρα που το ταξίδι κοντοζυγώνει, παρατηρώ τα γύρω μου και στοχάζομαι.

Ξέρω, είναι πολλοί σαν και μένα. Όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε. Εργάτες, αγρότες, αυτοαπασχολούμενοι μικροεπαγγελματίες, μικροκαταστηματάρχες του εμπορίου, της βιοτεχνίας, του τουρισμού, άνεργοι, συνταξιούχοι, νέοι και νέες. Όλοι μας ξεκινάμε με το όνειρο μιας καλύτερης ζωής από εκείνην των γονιών μας. Στην καλύτερη περίπτωση, εμείς οι πολλοί, θα αποκτήσουμε ένα σπίτι, θα ανακαινίσουμε το πατρικό, θα πάρουμε ένα καλούτσικο αυτοκίνητο, θα πάμε διακοπές τα καλοκαίρια, θα σπουδάσουμε τα παιδιά μας, θα τους σταθούμε μέχρι να ανοίξουν τα δικά τους φτερά. «Μπράβο του, πέτυχε στη ζωή του» θα πούμε με θαυμασμό (ή και φθόνο) αν κάποιος από εμάς πετύχει έστω και ένα μέρος από τα όνειρά του να πραγματοποιηθούν. Και, κάπου κοντά στο τέλος του ταξιδιού, εμείς οι πολλοί, θα μείνουμε να μετράμε κάθε μήνα τη συνταξούλα μας, θα αγοράζουμε τα φάρμακά μας και θα αναπολούμε πάνω σε παλιές φωτογραφίες. Τα όνειρά μας θα έχουν πια αντικατασταθεί από την ελπίδα μην πέσει παγετός και ανέβει η τιμή του λάχανου στη λαϊκή ή πώς θα βρούμε γρήγορο ραντεβού για να πάμε στο γιατρό, να κάνουμε τις εξετάσεις μας, να προλάβουμε την ασθένεια πριν διαβεί την πόρτα.

Είμαστε πολλοί, πάρα πολλοί λοιπόν, όσοι βράζουμε στο ίδιο καζάνι. Γι’ αυτό και ελπίζω να μην με παρεξηγήσετε, αν στις προσωπικές μου σκέψεις βάζω μέσα το «εμείς». Είμαι βέβαιος ότι ακόμα και αν κάποιοι διαφωνείτε κάπου σε όσα γράφω, θα συμφωνήσουμε τουλάχιστον στη γενική εικόνα.

Όλοι εμείς λοιπόν καθόμαστε στα σπίτια μας και παρακολουθούμε τις ειδήσεις. «Πλεόνασμα!... τοις εκατό» «Ήρθε η ανάπτυξη!... τοις εκατό» «Μειώθηκε η ανεργία!... τοις εκατό» «Επιτόκια!... τοις εκατό» «Εθνικό Εισόδημα!... κατά κεφαλήν» «Εθνικό προϊόν!... κατά κεφαλήν» Και πάει λέγοντας…
Και βρίσκουν οι επαΐοντες ότι «όλα πάνε καλά»! 

Κι εμείς; Λένε κάτι για εμάς, τους πολλούς; Φυσικά και λένε… Εμείς είμαστε τα μικρά μηδενικά στο σύμβολο «%»…. Εμείς είμαστε μέσα στην έκφραση «κατά κεφαλήν»… Καταλάβατε; Στους υπολογισμούς τους είμαστε τα μικρά μηδενικά που μετριούνται «με το κεφάλι».

Εμείς βέβαια, ζούμε τη δική μας πραγματικότητα και ξέρουμε. Η ανεργία αυξήθηκε αντί να μειωθεί. Αλλά είναι τα παιδιά του Φάνη από το διπλανό χωριό, καλοί τορναδόροι και οι δύο που είδαν κι αποείδαν και τελικά έφυγαν ενοικιαζόμενοι εργάτες, ο ένας για Τσεχία και ο άλλος για Γαλλία. Η κόρη της Φιλιώς από το ισόγειο που την ανάγκασε ο εργοδότης της να βγάλει μπλοκάκι και να δουλεύει σαν «συνεργάτης». Είναι τα παιδιά του Αποστόλη που πήγαν στη θεία τους στην Αμερική. Είναι όσοι πληρώνουν εισφορές από την τσέπη τους για να συμπληρώσουν συντάξιμα, μια και κανείς δεν τους παίρνει για δουλειά στην ηλικία τους. Είναι τα παιδιά της μαύρης εργασίας, της υπερεργασίας, της υπενοικίασης… Είναι… Είναι…

Είμαστε όλοι εμείς οι «κατά κεφαλήν» που μετράμε από τις πέντε κιόλας του μηνός το μισθό ή τη σύνταξη, που έχουμε κάθε μήνα να λύσουμε το δίλημμα: το φροντιστήριο του παιδιού ή τη ΔΕΗ μην μας την κόψουν; Τα φάρμακα, ή μια σοκολάτα για το εγγονάκι;

Είμαστε όλοι εμείς οι «κατά κεφαλήν» που είδαμε τα 130 δις των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων να κάνουν φτερά από το 1952, το 2000, το 2012. Αποθεματικά μαζεμένα με ιδρώτα και αίμα, από την εποχή των παππούδων μας μέχρι και τους σημερινούς εργαζόμενους. Χρήματα της Κοινωνικής Ασφάλισης, προορισμένα για τις δύσκολες ώρες του καθενός μας, για αξιοπρεπή γηρατειά, για την Υγεία, την Πρόνοια των εργαζόμενων, των απόμαχων και των οικογενειών τους. Τώρα μας λένε να ξεχάσουμε την κοινωνική ασφάλιση, ότι ήρθε η ώρα της …«ανταποδοτικής ασφάλισης"! Που σημαίνει, ό,τι δίνεις παίρνεις. Κι αν δεν προλάβεις να δώσεις «φύγε», γιατί είσαι βάρος! Έτσι, μας έρχεται ο νέος «νόμος Βρούτση» που θωρακίζει τον «νόμο Κατρούγκαλου» που κάλυψε τα νομικά κενά του «νόμου Λοβέρδου», πιο πριν «νόμου Γιαννάκου», τέως «νόμου Γιαννίτση», τέως «νόμου Σουφλιά». Μια μαραθώνια σκυταλοδρομία από νόμους και διατάγματα από την υπογραφή της Συμφωνίας του Μάαστριχτ, προκειμένου να υλοποιηθεί η επιταγή της ΕΕ: Ζήτω η «ανταποδοτική ασφάλιση». Ο κόπος και ο ιδρώτας των εργαζόμενων, βορά στις ασφαλιστικές εταιρείες, τα μεγάλα ιατρικά κέντρα, τις προνοιακές δομές της «κοινωνικής οικονομίας».

Είμαστε όλοι εμείς οι «κατά κεφαλήν» που, το όνειρό μας και οι κόποι μιας ζωής να αποκτήσουμε ένα σπίτι αντικαταστάθηκε από τη δαμόκλεια σπάθη του πλειστηριασμού, ακόμα και της πρώτης κατοικίας. Κι ας μας άρμεξαν με τέσσερις «ανακεφαλαιοποιήσεις» για να …σωθούν οι τράπεζες. Κι ας αγωνιούμε κάθε χρονιά πώς θα πληρώσουμε τον ΕΝΦΙΑ, ακόμα και για το ερειπωμένο πυργάρι του παππού ή για τις έξι ελιές στην πάνω οχτέ.

Ακούμε στις ειδήσεις για βία και εγκληματικότητα. Για την …αποφασιστικότητα της κυβέρνησης, του κόμματος της δημοκρατικής (sic!) πλειοψηφίας, και της «προεδράρας» του – κάθε μεγάλο αστικό κόμμα εξουσίας, αν θέλει να σέβεται τον εαυτό του, οφείλει να έχει έναν «πρόεδρο» – να πατάξει τη βία στη ρίζα της. «Άσυλο», τρομοκρατία, Εξάρχεια, καταλήψεις, Μενίδι, κλειστές δομές μεταναστών, φυλακές υψίστης ασφαλείας, βία στα σχολεία… Κατά τα άλλα, ο εκδότης εφημερίδας έχει αστυνομικό φρουρό με κουβούκλιο στο σπίτι του, το ίδιο και οι υπουργοί, στελέχη της προηγούμενης κυβέρνησης… Οι «συνδικαλιστές» (λέμε τώρα!) της αστυνομίας επιχαίρουν στα κανάλια γιατί «τώρα τους λύθηκαν τα χέρια!» Τα καλόπαιδα οι χρυσαυγίτες περιμένουν ανυπόμονα το σύνθημα… Μια οσμή αυταρχισμού με ακροδεξιές αλλά και κρατικές ρίζες αρχίζει να διαχέεται στην ατμόσφαιρα… Μέχρι πού θα φτάσουν; Το παλιό σύνθημα του Μάη ’68 φαίνεται ότι αντιστρέφεται στις μέρες μας και γίνεται η Εξουσία στη Φαντασία!...

Κι όμως, όλοι εμείς οι «κατά κεφαλήν» πρέπει να βλέπουμε και το τυρί και τη φάκα. Όλα τα παραπάνω δεν είναι παρά η κρέμα, η σαντιγί και τα κερασάκια στην τούρτα. Το παντεσπάνι που στηρίζει την τούρτα, η βάση της κοινωνικής βίας, παίρνει άπειρες μορφές που αφήνουν κάθε φορά τα σημάδια τους στην πλάτη μας.

Ας πάρουμε για παράδειγμα τον τελευταίο νόμο για το εργατικό και το συνδικαλιστικό κίνημα. Τον «νόμο Βρούτση» που συμπληρώνει τον «νόμο Αχτσιόγλου» του Σύριζα, που συμπλήρωσε και επικύρωσε τον προηγούμενο «νόμο Βρούτση». Ο κ. Βρούτσης, αφού ευχαριστεί τον Σύριζα που συνέχισε το έργο του, ολοκληρώνει την επίθεσή του στο συνεπές ταξικό εργατικό κίνημα. Επιτίθεται στον συνδικαλισμό εκσυγχρονίζοντας το φακέλλωμα των εργατών που αγωνίζονται για την οργάνωση του κινήματός τους. Επιτίθεται στο δικαίωμα της απεργίας, προσπαθώντας ως νέος Λάσκαρης να …καταργήσει την πάλη των τάξεων! 

Αυτός, το εργατικό κίνημα είναι ο πραγματικός εχθρός για το μεγάλο κεφάλαιο και τα αστικά κόμματα στο ρόλο του εκτελεστή των  εντολών του. Και όχι τα τρυκάκια, οι μπογιές, το ξεκαθάρισμα λογαριασμών των μαφιόζων. Τους εργαζόμενους φοβούνται. ΕΜΕΙΣ, οι πολλοί, οι «κατά κεφαλήν» είμαστε ο εφιάλτης τους που θα κουρελιάσει κάποια στιγμή όλους τους νόμους τους. Και προετοιμάζονται, περιχαρακώνονται.

Βλέπουμε κι άλλες ειδήσεις στα κανάλια και στα ΜΜΕ. Μαθαίνουμε για την «προκλητικότητα της Τουρκίας», τα «μηνύματα αποφασιστικότητας» της Ελλάδας και την «ετοιμότητα των Ενόπλων Δυνάμεων». Για τα διπλωματικά ταξίδια του «προέδρου» και τους τεμενάδες, προκειμένου να εξασφαλίσει κάποια «στήριξη», έστω λεκτική. Και η «στήριξη» έρχεται… Γαλλικό αεροπλανοφόρο στο οικόπεδο οκτώ!... Γαλλική φρεγάτα στο Αιγαίο!... Αμερικανοί πεζοναύτες σε κοινές ασκήσεις «ανακατάληψης» ελληνικού νησιού!... Γεμίσαμε στρατά... Χαράς ευαγγέλια!...

Κι άλλες ειδήσεις… Ελληνική φρεγάτα στον Περσικό!... Ελληνική συστοιχία Πάτριοτ στη Σαουδική Αραβία!... Ελληνικά στρατιωτικά τμήματα στο Μάλι, στο Κόσοβο, στο Αφγανιστάν!... Βάση στην Αλεξανδρούπολη, Λάρισα, Στεφανοβίκιο, Νεώριο Σύρου, Άκτιο, Σούδα, Νατοϊκό Στρατηγείο Θεσσαλονίκης, Λάρισας!... Προσεχώς πυρηνικά, γιατί όχι και βιολογικά όπλα αύριο!... Έτσι κι αλλιώς, στόχοι είμαστε των ανταγωνιστών του ιμπεριαλιστικού μπλοκ του οποίου επέλεξαν οι «πρόεδροι» να συμμετέχουμε… Ο βρεγμένος τι να φοβηθεί από βροχή… Έτσι κι αλλιώς οι «κατά κεφαλήν» θα πληρώσουν το μάρμαρο… «Παράπλευρες απώλειες», επί τοις εκατό (%)…

Κι εκεί που σταματούν οι «ειδήσεις» για το διαφημιστικό διάλειμμα, μου ‘ρχονται οι σκέψεις. Σκέφτομαι πως όλα αυτά δεν είναι καινούρια, δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. Μνήμη ελέφαντα δεν ισχυρίζομαι πως έχω, αλλά ούτε και χρυσόψαρου. Θυμάμαι λοιπόν ότι από το «στρατηγέ μου, ιδού ο στρατός σας» του Κανελλόπουλου το 1947, στο «ανήκουμε στην Δύση» του Καραμανλή μέχρι και σήμερα, υπάρχει μια λογική σειρά των πραγμάτων.

Θυμάμαι ακόμα τον …εκ δεξιών του «προέδρου» της Πρώτη Φορά Αριστερά κυβέρνησης και υπουργό Άμυνας να σπεύδει μόλις ανέλαβε το Υπουργείο του και να αναγγέλλει ότι θα χορηγήσει στις ΗΠΑ νέα βάση σε ελληνικό νησί. Θυμάμαι και τον βουλευτή Σάμου του Σύριζα, να απαντά σε φήμες ότι το νησί αυτό θα μπορούσε να είναι η Ικαρία, να δηλώνει ότι ο ίδιος δεν θα την πρότεινε μόνο και μόνο «γιατί πρακτικά δεν θα λειτουργούσε μια τέτοια βάση, λόγω του βαθύτατα δημοκρατικού αριστερού φρονήματος των κατοίκων!»(βλέπε εδώ, από το λεπτό 5.00 και μετά)

Αλήθεια, τι να έγινε εκείνος ο βουλευτής; Αυτός που από το 2016 που ήρθε στην Ελλάδα ο εξ Ουκρανίας προερχόμενος νέος Αμερικανός πρέσβης, αμέσως έγινε τακτικός θαμώνας της Αμερικανικής Πρεσβείας, που πρωταγωνίστησε στις συναντήσεις Ελλάδας, Κύπρου και Ισραήλ για την …ασφάλεια (ποιου άραγε; ) και που έφτασε στο σημείο να δημοσιεύει άρθρο για την Επέτειο του Πολυτεχνείου, υπογράφοντας δημόσια στα αμερικάνικα; (βλέπε εδώ και εδώ)

Τι να πει κανείς; Ήταν βλέπεις το κλίμα της εποχής. Μιας εποχής που, ενώ ο υφυπουργός Άμυνας φωτογραφιζόταν στο Καστελόριζο με τους χρυσαυγίτες βουλευτές, ο πρέσβης των ΗΠΑ επισκεπτόταν το Πεντάγωνο και μιλούσε με τον Αρχηγό των ελληνικών ΕΔ, χωρίς την παρουσία της πολιτικής ηγεσίας της «Κυβερνώσας Αριστεράς».

Την εποχή που στις ΗΠΑ τον (σύμφωνα με τον «πρόεδρο» του Σύριζα και πρωθυπουργό) εν δυνάμει πρόεδρο της …παγκόσμιας αριστεράς Ομπάμα, διαδεχόταν ο …διαβολικά καλός Τραμπ!... Την εποχή που μέχρι και διαφημιστικά μηνύματα για την «ελληνοαμερικανική φιλία και συνεργασία» είδαμε στους δέκτες μας. Πού; Στην Ελλάδα, όπου για πολλές δεκαετίες, το Σύνθημα «Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι» ηχούσε τόσο δυνατά που ακουγόταν στα πέρατα.
Γι’ αυτό σας λέω: Τίποτα δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Σε όλα, όπως στην οικονομία, στην κοινωνία, έτσι και στη συμμετοχή μας στα επικίνδυνα γεωπολιτικά ιμπεριαλιστικά παιχνίδια υπάρχει μια συνέχεια και μια συνέπεια. Που την καθορίζουν εκείνοι που μας αντιμετωπίζουν σαν «κατά κεφαλήν» και σαν μηδενικά του %. Το ματς ήταν στημένο από τα αποδυτήρια.

Η κυβέρνηση Σύριζα έστησε τη μπάλα στο σημείο του πέναλτυ. Και τώρα η ΝΔ σουτάρει. Κι εμείς οι πολλοί, ο τερματοφύλακας τι κάνει; Θα συνεχίσει να …τραβάει σέλφις αλληθωρίζοντας προς τις καλλίγραμμες της κερκίδας;

Το διαφημιστικό διάλειμμα τελείωσε. Άρχισαν πάλι οι ειδήσεις. Τελευταία νέα: Ο Σύριζα μετασχηματίζεται σε μεγάλο πολυσυλλεκτικό κόμμα του διπολισμού, αλλάζει όνομα, προχωράει σε μαζικές εγγραφές μελών. «Ανοίχτε τα γραφεία… χωρίς αγκυλώσεις…» Ως εδώ όλα πάνε καλά. Ένα ακόμα μεγάλο αστικό κόμμα, όπως τόσα στον κόσμο, στην υπηρεσία του μεγάλου ντόπιου και ξένου κεφαλαίου. Υπό την άμεση εποπτεία των διεθνών ιμπεριαλιστικών οργανισμών, ΕΕ, ΝΑΤΟ, ΗΠΑ, ΔΝΤ, ΚΤΕ, ΟΟΣΑ… Με κατοχυρωμένη ιστορικά μέθοδο και στόχο. Τον εγκλωβισμό του εκλογικού σώματος, τον αποπροσανατολισμό και τη σύγχυση των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων σε αδιέξοδα πλαστά διλήμματα, την ώρα που οι ηγέτες αυτών των κομμάτων θα διαγκωνίζονται ποιος είναι καλύτερος διαχειριστής των συμφερόντων των ολίγων σε βάρος των πολλών.

Κάτι βέβαια δεν μου πάει καλά στη ιστορία. Αυτό το «ανοίχτε τα γραφεία…» μου θυμίζει εκείνο το αλησμόνητο «είσαι φίλος; Γίνε μέλος…» της ΝΔ. Μου θυμίζει τα πορτραίτα του Βελουχιώτη στις πρώιμες κλαδικές του Πασόκ. Τις …καθολικές ψηφοφορίες για την εκλογή του Γιωργάκη αργότερα. Αλήθεια, τι σκοπεύουν να κάνουν με όλα αυτά τα «μέλη» αν και όταν έρθουν πάλι στην κυβέρνηση; Μήπως θα τους μοιράσουν πάλι σημειώματα διορισμού όπως στο πάλαι ποτέ Πασόκ; Ή θα τους αφήσουν στην τύχη τους να βολοδέρνουν, όπως έγινε μετά το 2015 με τις ΟΜ του Σύριζα; Θα τους επιδείξουν πάλι τον «πρόεδρό» τους (είπαμε, κάθε αστικό κόμμα εξουσίας, οφείλει να έχει έναν αδιαμφισβήτητο «πρόεδρο») με νέα άφτρα στο χείλος για να τους εξηγήσουν πώς το 62% ΟΧΙ μετατρέπεται από το βράδυ ως το πρωί σε ΝΑΙ.

Οι ειδήσεις τελείωσαν και τώρα λένε τον καιρό. Λέω λοιπόν κι εγώ να σηκωθώ και να βγω μια βόλτα, να αναπνεύσω καθαρό αέρα. Ένα μόνο θα πω:

Κύριοι του Σύριζα, κάντε ό,τι έχετε να κάνετε, μόνο σταματήστε πια αυτό το τροπάρι περί «μεγάλης αριστεράς». Εμείς οι πολλοί, οι πάρα πολλοί, οι εργαζόμενοι, οι αριστεροί, σας έχουμε μάθει όλους σας από την καλή κι από την ανάποδη. Σας γνωρίσαμε σαν αξιωματική αντιπολίτευση, σας γνωρίσαμε και σαν κυβέρνηση. Τώρα σας συναντούμε πάλι ως αξιωματική αντιπολίτευση. Τι άλλαξε; Τα ίδια Παντελάκη μου… Πως την  αυταπάτη, θα την μετατρέψετε σε απάτη. Τρία μόνο γράμματα κάνουν τη διαφορά…

Και σταματήστε να τυμβορυχείτε πάνω στο πτώμα της πάλαι ποτέ Αριστεράς. Τα κόκκαλα του αείμνηστου Ι. Πασαλίδη θα τρίζουν όπου κι αν βρίσκονται, μπροστά στην αγυρτεία σας.

Εμείς οι εργαζόμενοι, έχουμε να διεκπεραιώσουμε αυτή τη στιγμή ένα ιστορικό καθήκον. Την ανασύνταξη του ταξικού εργατικού κινήματος ώστε να ανταπεξέλθουμε στις επιθέσεις των ταξικών μας εχθρών και των πολιτικών υπαλλήλων τους, είτε λέγονται Σύριζα είτε ΝΔ. Να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις για τη μεγάλη αντεπίθεση, για μια κοινωνία πραγματικά δίκαιη.

Στις εκκλήσεις σας τάχαμου για …συμπόρευση, εμείς απαντούμε με τα λόγια του μπαρμπα Γιάννη:

Ντο δουλείαν έχομεν εμείς με τας ντενεκέδας… 

Κων. Χ. Χαραλαμπίδης έγραψε
"Τα ημερολόγιά μου" (https://mypoliticalandhistoricaldiaries.blogspot.com/2020/02/blog-post_11.html)