Ταξική πάλη – Κινήματα – Επανάσταση Στέργιος Βασιλείου

 

• Στέργιος Βασιλείου

  1 - Ταξική πάλη – Κινήματα – Επανάσταση

  Χρειάζονται μεγάλη προσοχή τέτοια ζητήματα και πως τα θέτουμε.

  Για παράδειγμα, το πρώτο ερώτημα που πρέπει να λύσουμε είναι αν υπάρχουν αταξικά κινήματα.

  Όχι δεν υπάρχουν! Και αυτό δεν έχει να κάνει με τη συνειδητοποίηση από αυτούς που μετέχουν αλλά από το τι αντικειμενικά συμβαίνει με κάθε κίνημα. Άλλο η συνείδηση άλλο η αντικειμενική λειτουργία κάθε κινήματος. Μιλάμε για κινήματα βέβαια όχι για κάθε κίνηση και ιδέα, αν και όπως θα δούμε τίποτα δεν εξαιρείται.

  Υπάρχουν πολλές διαβαθμίσεις κινημάτων. Κάθε φορά αξιολογείται στο τι επίπτωση έχει το κάθε κίνημα στην ταξική πάλη της σύγχρονης εποχής ανάμεσα στην κυρίαρχη και στην κυριαρχούμενη, υποκείμενη τάξη.

  Η διαλεκτική σχέση του κάθε «αταξικού» κινήματος με την ταξική πάλη συνίσταται στον εξής σιδερένιο κανόνα: Ότι με τη συγκρότησή του αφαιρεί συνειδήσεις από τη δύναμη μιας τάξης, στην οποία αντικειμενικά ανήκουν, και επιτρέπει να καλυφθεί το κενό από δυνάμεις της αντίπαλης τάξης. Για να το πούμε διαφορετικά η αφαίρεση συνειδήσεων προσκείμενων σε μια τάξη είναι ευθέως ανάλογη της ισχυροποίησης της αντίπαλης τάξης. Είτε είναι κυρίαρχη, είτε κυριαρχούμενη. Ποτέ και πουθενά δεν υπάρχει ταξικό κενό.

  Φράσεις όπως: μακριά από την πολιτική, εμείς είμαστε ουδέτεροι, η θρησκεία δεν κοιτά πολιτική, μαχόμαστε για το μεροκάματο και όχι για την πολιτική, αφήστε την πολιτική και ελάτε στο θεό, στην ορειβασία, στη δεντροφύτεψη, στην «τέχνη για την τέχνη» κλπ, κλπ, είναι αταξικές αντιλήψεις; Όχι. Είναι αντιλήψεις που προσπαθούν να δημιουργήσουν πίσω τους κινήματα λαού. Από ποιες ταξικές δυνάμεις αφαιρούν αυτόν τον λαό; Φυσικά από τις δυνάμεις που υπερασπίζουν τα λαϊκά συμφέροντα το κίνημα της εργατικής τάξης, δεδομένου ότι βρίσκονται εντελώς στο έδαφος που θέλει η αστική τάξη. Και τα αποτελέσματα τα ξέρουμε. Εκατομμύρια άνθρωποι του λαού ασπάζονται (με ταξική πίεση της εξουσίας και του κράτους της) τέτοιες αντιλήψεις και πλαισιώνουν «κινήματα» που σε κρίσιμες στιγμές αξιοποιούνται από την άρχουσα τάξη που τρέχει και καλύπτει ιδεολογικά τα κενά της ταξικής πάλης.

  Ουδείς «αταξικός» αναμάρτητος.

  Από την άλλη έχουμε άλλες αντιλήψεις, όπως ο αντιμονοπωλιακός αγώνας, τα «προοδευτικά αριστερά κινήματα» οι συγκυριακές μάχες ομάδων (κίτρινα γιλέκα, πλατείες, αραβικές ανοίξεις κ.α.) κατά συγκεκριμένων στόχων όπως κατά δικτατοριών κα αυταρχικών εξουσιών, για δημοκρατικά δικαιώματα, εκπαίδευση, ελευθερία έκφρασης, περιορισμό μονοπωλίων, κοινωνικά δικαιώματα, την ισότητα των φύλων και άλλα πολλά που δεν είναι ταξικώς επαναστατικά αλλά στον βαθμό που αποσπούν λαό από τις συντηρητικές αντιλήψεις και δεσμά της άρχουσας τάξης, προσθέτουν δύναμη στις υποκείμενες τάξεις και μεταβάλλουν έμμεσα τους ταξικούς συσχετισμούς δυνάμεων. Άρα η μάχη πχ για την ισότητα των φύλων, έχει εντελώς ταξικές συνέπειες.

  Αυτά τα κινήματα δεν έχουν ως όραμα το όραμα των κομμουνιστών. Άρα έχουν εν δυνάμει διπλή λειτουργία. Σε ό,τι είναι κοινό πηγαίνουν μαζί και οι κομμουνιστές τα στηρίζουν επειδή έτσι ωριμάζουν οι ταξικές συνειδήσεις και προστίθενται στο εργατικό κίνημα και σε ό,τι τους χωρίζει είναι αντίπαλοι και δεν υπάρχει κανένας λόγος να παραβιάσουν τις αρχές του κομμουνιστικού κινήματος για τη δικτατορία του προλεταριάτου και να υποταχθούν σε αυτά τα κινήματα.

  
  

  2 - Ταξική πάλη – Κινήματα – Επανάσταση

  Για όσους δεν αντιλαμβάνονται αυτή την αντιφατική λειτουργία των πλατιών «αταξικών» κινημάτων, υπάρχει πληθώρα παραδειγμάτων για να μη καλύψω το θέμα με θεωρίες. Ας πούμε το σύγχρονο αντιιμπεριαλιστικό κίνημα στη Βενεζουέλα, από τα καλύτερα παραδείγματα σήμερα. Οι κομμουνιστές είναι μαζί με τον λαό στον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα του που τυχαίνει να συμπίπτει και με τα συμφέροντα της ντόπιας αστικής τάξης. Η μεν αστική τάξη για να πάρει όλο τον πλούτο στα χέρια της και να εκμεταλλεύεται μόνη τον λαό, οι δε κομμουνιστές για να ωριμάσει η λαϊκή συνείδηση στο ποιοι είναι οι εχθροί του και πως με αγώνες μόνο μπορεί να κερδίσει ο λαός και να ισχυροποιηθεί η εργατική τάξη. Από τη άποψη αυτή τους χωρίζει χάος από την αστική τάξη που είναι μαζί στο ίδιο κίνημα. Άρα πηγαίνουν μαζί όσο αυτό παραμένει «αταξικό» προσφέροντας πλεονεκτήματα στην εργατική τάξη και βρίσκονται σε αντιπαράθεση από τη στιγμή που λειτουργεί σαν ενισχυτής της αστικής τάξης. Αυτό το «αταξικό κίνημα» παίζει καθοριστικό ρόλο στη ζυγαριά της ταξικής πάλης της Βενεζουέλας. Απόδειξη είναι οι μάχες που δίνει το ΚΚΒ να αναδειχθεί ως αυτοτελής ταξική πολιτική δύναμη σε συμμαχία με αντιμονοπωλιακές και αντιιμπεριαλιστικές δυνάμεις και κινήματα που φτάνουν πέρα και κατά της αστικής τάξης. Αυτή την διακριτή πολιτική του ΚΚΒ δεν την ανέχεται η ηγεσία του «αταξικού αντιιμπεριαλιστικού κινήματος» στο οποιο ηγείται η κυβέρνηση Μαδούρο, ρίχνοντας νερό στο μύλο κυριαρχίας της εθνικής αστικής τάξης, με την επιβολή σειράς απαγορεύσεων στην προεκλογική εκστρατεία του ΚΚΒ!

  Αυτό το μοντέλο της διπλής ανάγνωσης των κινημάτων να μη μας διαφεύγει ποτέ. Αν το χάσουμε, τότε εμείς δρούμε «αταξικά» υπέρ της αστικής τάξης! Γιατί ότι δεν έχουμε ταξικά, το κατέχει η αστική τάξη.

  Αυτό το πρόβλημα τέθηκε στο κομμουνιστικό κίνημα και «σκεπάστηκε» στη δεκαετίες ’50 και ’60. Τότε λοιπόν αντί να προβληθεί η ταξική μαρξιστική ανάλυση των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων στις αποικίες, κυριάρχησε η «αταξική ανάλυση» με αποτέλεσμα να γίνεται μια εντελώς αποπροσανατολιστική προσπάθεια να ταυτίσουν οι κομμουνιστές του κόσμου τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα με το κομμουνιστικό κίνημα και με τους εθνικούς μικροαστικούς «σοσιαλισμούς» όπως της Αίγυπτου του Νάσσερ, του Άντεν, της Αλγερίας, του Μπαάθ, του Κογκό – Μπραζαβίλ, της Γκάνας, της Αιθιοπίας κ.α. Ολέθριο λάθος!

  Είχα την ευτυχία να διδαχθώ από παλιούς κομμουνιστές, τότε στην εξορία, που αρνούνταν αυτή την αντιμαρξιστική ανάγνωση και εντόπισαν το δεξιό λάθος και να κατανοήσω ότι, άλλο ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας, άλλο ο ταξικός αγώνας. Πέρασαν δεκαετίες για να αποκαλυφθεί το μεγάλο λάθος όταν όλα αυτά τα καθεστώτα ανέδειχναν το σκληρό καπιταλιστικό, και πολλά το αντικομουνιστικό τους πρόσωπο, άσχετα με τις αντιιμπεριαλιστικές τοποθετήσεις τους. Πληρώθηκε ακριβά.

  
  

  3 - Ταξική πάλη – Κινήματα – Επανάσταση

  Φίλε μου, μην έχεις μονόπαντη αντίληψη για τη σχέση ταξικής πάλης - κινημάτων – επανάστασης. Αν δεν υπάρχει η διαλεκτική, βήμα το βήμα, αλληλεπίδραση πάνω στην αρχή: «το ένα είναι προϋπόθεση ανάπτυξης του άλλου», καμία ανάπτυξη επαναστατικού κινήματος δεν θα γίνει ποτέ και καμία κατάληψη οποιουδήποτε χειμερινού ή θερινού ανακτόρου δεν θα γίνει. Μην υπερεκτιμάς ποτέ ούτε το ένα ούτε το άλλο γιατί θα ασπαστείς τον «οδηγό για ταξικά λάθη» που θα έρθουν σίγουρα κάποια στιγμή, όπως Λίβανος – Βάρκιζα.

  
  

  Γιατί γράφω τόσα πολλά και σας ζαλίζω;

  Φίλοι μου μαζεύετε και ας είν’ και ρώγες. Η πείρα, αρνητική ή θετική, πρέπει να περνάει στις νεώτερες γενιές για να αξιοποιούν τα θετικά της, να μη κάνουν τα λάθη των παλιότερων και να κάνουν μόνο δικά τους θετικά και λάθη, γιατί αλάνθαστος ουδείς. Τουλάχιστον όμως θα έχουν να αναμετρηθούν με δικά τους «θηρία», όχι και με των παλιότερων.