Διάβαζα πριν λίγο το σημερινό άρθρο του Στάθη στο enikos.gr... Παίρνει αφορμή από τις διαθεσιμότητες-απολύσεις... Χτές - γράφει - έδιωξαν έξι από τη ΓΓΑ!... Ανάμεσά τους κι ένας ανάπηρος που εργαζόταν στο φωτοτυπικό!...
Το παράδειγμα του Στάθη, μπορεί να αναφέρεται σε φανταστικό πρόσωπο, αλλά σαν παράδειγμα είναι υπαρκτό... Γύρω στο 2005, πάρθηκε μια απόφαση να δοθούν κίνητρα για την πρόσληψη σε επιχειρήσεις και δημόσιο, ατόμων που κατατάσσονται στις διάφορες κατηγορίες ΑΜΕΑ... Ίσως ήταν μια από τις τελευταίες ενέργειες του αστικού κράτους στην τότε προσπάθειά του να "πουλήσει" την εικόνα του φιλολαϊκού και του προστάτη των αδυνάτων...
Την εποχή εκείνη είχα συχνές δοσοληψίες με ένα υποκατάστημα τραπέζης στο κέντρο της Θεσσαλονίκης... Εκεί γνώρισα τον Σπύρο... Ένα νεαρό με πολλές ειδικές ανάγκες και με λίγες αλλά ξεχωριστές ειδικές ικανότητες... Η πρώτη δουλειά που του ανέθεσε ο διευθυντής ήταν, στις 2.00 ακριβώς
να παίρνει τα κλειδιά και να κλειδώνει την πόρτα για να μην μπαίνουν νέοι πελάτες... Ο Σπύρος, με ένα πρόσωπο αγριμιού, με το πείσμα και το φόβο να ξεχειλίζει, κλείδωνε την πόρτα και δεν το κουνούσε από εκεί, ότι και να του έλεγαν... Φωνάζαμε οι απ'έξω που είχαμε βγει για ένα τσιγάρο μια και ο αριθμός μας αργούσε, αλλά εκείνος ακλόνητος... Κάποιοι με μυαλό σαν του Λούμπεν, έβριζαν και διαμαρτύρονταν: "τι τον θέλουν αυτόν εδώ, να μας ταλαιπωρεί..." Τελικά, κάποιος που είχε τελειώσει και ήθελε να βγεί (ο Σπύρος ούτε γι' αυτόν άνοιγε την πόρτα), μιλούσε σε κάποιον υπάλληλο, εκείνος στον διευθυντή και αυτός άλλαζε την εντολή του στον Σπύρο...
Ο πρώτος μήνας πέρασε κάπως έτσι... Οι διάφοροι Λούμπεν, μπορεί να άλλαξαν και τράπεζα, οι υπόλοιποι όμως, ξέραμε πια κι είχαμε βρει τρόπους να ειδοποιούμε το διευθυντή και εκείνος να λέει του Σπύρου τι έπρεπε να κάνει... Σιγά σιγά, τα πράγματα άλλαζαν όμως... Αργά και δύσκολα στην αρχή, πιο γρήγορα και πιο ορατά στη συνέχεια... Ο Σπύρος έμαθε αρχικά ότι όταν κάποιος ήθελε να βγει έπρεπε να του ανοίξει την πόρτα... Έπειτα έμαθε ότι όσοι είχαν χαρτάκια με αριθμό, μπορούσαν να μπουν χωρίς ειδική εντολή από τον διευθυντή. Έπειτα γνωρίστηκε και με τους υπόλοιπους υπαλλήλους, οι οποίοι του ανέθεταν κάποιες μικρές εργασίες... Να τους βγάλει μια φωτοτυπία, να πάει ένα έγγραφο για υπογραφή στον προϊστάμενο και να το επιστρέψει... Σε λίγο καιρό, έφερνε από την αποθήκη χαρτί για το φωτοτυπικό που είχε τελειώσει και σε λίγο ακόμα, ανέλαβε όλες τις λειτουργίες του φωτοτυπικού...
Δεν είναι εύκολο να φανταστείτε τις αλλαγές που γίνονταν μέσα στο Σπύρο και την εικόνα του προσώπου του... Η αγριάδα και ο πανικός είχαν χαθεί... Οι κινήσεις του ήρεμες και με περισσότερη αποφασιστικότητα... Άσε πια την ώρα που χειριζόταν το φωτοτυπικό... Λες και ήταν το ...Σταρτρεκ... Οι σχέσεις του με τους "συναδέλφους" του, οικείες, φιλικές, μέχρι και αστειάκια έκανε και γελούσαν όλοι μαζί... Ήταν να τον χαίρεσαι πραγματικά... Και η χαρά μου αυτή έγινε θρίαμβος, την ημέρα που μπαίνοντας στην τράπεζα, ο Σπύρος με κοίταξε, χαμογέλασε, και μου είπε με την δύσκολα κατανοητή άρθρωσή του: "Καλημέρα σας κύριε"!
Έχω καιρό πια που δεν ασχολούμαι με τράπεζες... Το άρθρο του Στάθη μου θύμισε τον Σπύρο... Τι να κάνει άραγε; Πού να βρίσκεται; Είναι άραγε κι αυτός μέσα στα "θύματα της κρίσης"; Σφάγιο στο βωμό που του έταξαν οι διάφοροι Πάγκαλοι, Λοβέρδοι, Σαμαράδες, Βενιζέλοι; Καταδικασμένος να γυρίσει στην κοινωνική του απομόνωση; Να αποκτήσει πάλι την αγριάδα στο πρόσωπο; Να μην μπορεί να κυκλοφορήσει ούτε στο πεζοδρόμιο, γιατί με το πηδηχτό, ακανόνιστο βήμα του, θα καθυστερεί τον κάθε Λούμπεν και τον κάθε ακοινώνητο;
Όλοι μας είμαστε κι από ένας Σπύρος, , , Με τις ειδικές μας ανάγκες και με τις ειδικές μας ικανότητες... Και έχουμε κάθε δικαίωμα στη ζωή και στην πρόοδο... Ένα βήμα μας χωρίζει από την κατάκτηση αυτού του δικαιώματος: Η συνειδητοποίηση ότι με ενότητα και αγώνα, μπορούμε να το κατακτήσουμε... Κανείς δε θα μας το χαρίσει...
Το παράδειγμα του Στάθη, μπορεί να αναφέρεται σε φανταστικό πρόσωπο, αλλά σαν παράδειγμα είναι υπαρκτό... Γύρω στο 2005, πάρθηκε μια απόφαση να δοθούν κίνητρα για την πρόσληψη σε επιχειρήσεις και δημόσιο, ατόμων που κατατάσσονται στις διάφορες κατηγορίες ΑΜΕΑ... Ίσως ήταν μια από τις τελευταίες ενέργειες του αστικού κράτους στην τότε προσπάθειά του να "πουλήσει" την εικόνα του φιλολαϊκού και του προστάτη των αδυνάτων...
Την εποχή εκείνη είχα συχνές δοσοληψίες με ένα υποκατάστημα τραπέζης στο κέντρο της Θεσσαλονίκης... Εκεί γνώρισα τον Σπύρο... Ένα νεαρό με πολλές ειδικές ανάγκες και με λίγες αλλά ξεχωριστές ειδικές ικανότητες... Η πρώτη δουλειά που του ανέθεσε ο διευθυντής ήταν, στις 2.00 ακριβώς
να παίρνει τα κλειδιά και να κλειδώνει την πόρτα για να μην μπαίνουν νέοι πελάτες... Ο Σπύρος, με ένα πρόσωπο αγριμιού, με το πείσμα και το φόβο να ξεχειλίζει, κλείδωνε την πόρτα και δεν το κουνούσε από εκεί, ότι και να του έλεγαν... Φωνάζαμε οι απ'έξω που είχαμε βγει για ένα τσιγάρο μια και ο αριθμός μας αργούσε, αλλά εκείνος ακλόνητος... Κάποιοι με μυαλό σαν του Λούμπεν, έβριζαν και διαμαρτύρονταν: "τι τον θέλουν αυτόν εδώ, να μας ταλαιπωρεί..." Τελικά, κάποιος που είχε τελειώσει και ήθελε να βγεί (ο Σπύρος ούτε γι' αυτόν άνοιγε την πόρτα), μιλούσε σε κάποιον υπάλληλο, εκείνος στον διευθυντή και αυτός άλλαζε την εντολή του στον Σπύρο...
Ο πρώτος μήνας πέρασε κάπως έτσι... Οι διάφοροι Λούμπεν, μπορεί να άλλαξαν και τράπεζα, οι υπόλοιποι όμως, ξέραμε πια κι είχαμε βρει τρόπους να ειδοποιούμε το διευθυντή και εκείνος να λέει του Σπύρου τι έπρεπε να κάνει... Σιγά σιγά, τα πράγματα άλλαζαν όμως... Αργά και δύσκολα στην αρχή, πιο γρήγορα και πιο ορατά στη συνέχεια... Ο Σπύρος έμαθε αρχικά ότι όταν κάποιος ήθελε να βγει έπρεπε να του ανοίξει την πόρτα... Έπειτα έμαθε ότι όσοι είχαν χαρτάκια με αριθμό, μπορούσαν να μπουν χωρίς ειδική εντολή από τον διευθυντή. Έπειτα γνωρίστηκε και με τους υπόλοιπους υπαλλήλους, οι οποίοι του ανέθεταν κάποιες μικρές εργασίες... Να τους βγάλει μια φωτοτυπία, να πάει ένα έγγραφο για υπογραφή στον προϊστάμενο και να το επιστρέψει... Σε λίγο καιρό, έφερνε από την αποθήκη χαρτί για το φωτοτυπικό που είχε τελειώσει και σε λίγο ακόμα, ανέλαβε όλες τις λειτουργίες του φωτοτυπικού...
Δεν είναι εύκολο να φανταστείτε τις αλλαγές που γίνονταν μέσα στο Σπύρο και την εικόνα του προσώπου του... Η αγριάδα και ο πανικός είχαν χαθεί... Οι κινήσεις του ήρεμες και με περισσότερη αποφασιστικότητα... Άσε πια την ώρα που χειριζόταν το φωτοτυπικό... Λες και ήταν το ...Σταρτρεκ... Οι σχέσεις του με τους "συναδέλφους" του, οικείες, φιλικές, μέχρι και αστειάκια έκανε και γελούσαν όλοι μαζί... Ήταν να τον χαίρεσαι πραγματικά... Και η χαρά μου αυτή έγινε θρίαμβος, την ημέρα που μπαίνοντας στην τράπεζα, ο Σπύρος με κοίταξε, χαμογέλασε, και μου είπε με την δύσκολα κατανοητή άρθρωσή του: "Καλημέρα σας κύριε"!
Έχω καιρό πια που δεν ασχολούμαι με τράπεζες... Το άρθρο του Στάθη μου θύμισε τον Σπύρο... Τι να κάνει άραγε; Πού να βρίσκεται; Είναι άραγε κι αυτός μέσα στα "θύματα της κρίσης"; Σφάγιο στο βωμό που του έταξαν οι διάφοροι Πάγκαλοι, Λοβέρδοι, Σαμαράδες, Βενιζέλοι; Καταδικασμένος να γυρίσει στην κοινωνική του απομόνωση; Να αποκτήσει πάλι την αγριάδα στο πρόσωπο; Να μην μπορεί να κυκλοφορήσει ούτε στο πεζοδρόμιο, γιατί με το πηδηχτό, ακανόνιστο βήμα του, θα καθυστερεί τον κάθε Λούμπεν και τον κάθε ακοινώνητο;
Όλοι μας είμαστε κι από ένας Σπύρος, , , Με τις ειδικές μας ανάγκες και με τις ειδικές μας ικανότητες... Και έχουμε κάθε δικαίωμα στη ζωή και στην πρόοδο... Ένα βήμα μας χωρίζει από την κατάκτηση αυτού του δικαιώματος: Η συνειδητοποίηση ότι με ενότητα και αγώνα, μπορούμε να το κατακτήσουμε... Κανείς δε θα μας το χαρίσει...
No comments:
Post a Comment