Η κ. Ρεπούση ξαναχτύπησε: Τα αρχαία ελληνικά είναι νεκρή .γλώσσα!... Προαιρετική διδασκαλία, μειωμένες ώρες και πολύ σας είναι... Και ο καυγάς άναψε πάλι για τα καλά... Όπως πάντα...Και νάσου οι φασίστες και οι προγονόπληκτοι από τη μια, οι ιστορικίζοντες από την άλλη και στη μέση ο απλός πολίτης να αναρωτιέται: Τελικά ρε παιδιά πείτε μου να ξέρω, τι είδους Έλληνας είμαι; Αρχαιοέλληνας ή νεοέλληνας; Υπάρχει συνέχεια ή ασυνέχεια ανάμεσα στην αρχαία και τη νέα ελληνική γλώσσα; Και τι θα γίνει με τα ...γκρήκλις;
Η συζήτηση έχει ανάψει για τα καλά, αλλά πιστεύω σε
λάθος βάση…
Όχι γιατί τα θέματα έθνος, θρησκεία και γλώσσα δεν είναι σημαντικά, αλλά γιατί δεν είναι αυτό το ζητούμενο αυτή τη στιγμή… Και θα εξηγήσω τι εννοώ… Πρώτα όμως θέλω να επισημάνω κάτι… Σχεδόν διακόσια χρόνια από την ίδρυση του ελλαδικού κράτους, τα θέματα αυτά αντιμετωπίστηκαν σχεδόν πάντα πολιτικά… Η ιστορία είναι γεμάτη από αυταρχικές επιβολές από τα πάνω και από σκληρές διαμάχες ομάδων, που κατέληγαν πάντα σε βάρος των πραγματικών προβλημάτων του λαού μας, χωρίς από την άλλη να συνεισφέρουν ουσιαστικά στις θεωρητικές αναζητήσεις…
Δυστυχώς, βλέπω και σήμερα να αναπαράγεται κατά κάποιο τρόπο ένα κλίμα γνώριμο από παλιά, από την εποχή των «γλωσσικών» των αρχών του 20ου αιώνα, μέχρι το ξύλο και τη διαπόμπευση συμμαθητή μου, ως …άθεου, το 1959, γιατί δεν θυμόταν το ποιηματάκι με τις δασυνόμενες λέξεις… Και λυπάμαι πραγματικά γι’ αυτό… Και φυσικά εξοργίζομαι με κάτι τύπους που με τον αέρα της "αυθεντίας" παίρνουν εκείνο το γνωστό αλαζονικό υφάκι που θυμίζει το δίδυμο Μπάμπη και Άρη, (του γνωστού καναλιού βεβαίως βεβαίως) και κατακεραυνώνουν τους πάντες με τσιτάτα από τον Ηρόδοτο, τον Πλήθωνα Γεμιστό, τον Φαλμεράιερ, ή τον Χομπσμπάουμ…
Επαναλαμβάνω ότι δεν θεωρώ το ζήτημα ασήμαντο ή ακόμα και ανύπαρκτο. Η βαθειά γνώση του χώρου, της ιστορίας των προσώπων και των γενικότερων συνθηκών μέσα στις οποίες βρέθηκα και σήμερα ζω και εξελίσσομαι, αποτελεί βασική προϋπόθεση για τη διαμόρφωση της αναγκαίας κοινωνικής συνείδησης και τηςταυτότητας που θα με βοηήσουν να αυτοπροσδιοριστώ.
Έρχομαι τώρα σε αυτό που θεωρώ ότι πρέπει να είναι το ζητούμενο της συζήτησης… Οπωσδήποτε, όχι το θέμα της γλώσσας, ούτε της συνέχειας ή μη του έθνους… Η ίδια η «κυρία» Ρεπούση, επανειλημμένα τόνισε και τονίζει ότι δεν αμφισβητεί τη σπουδαιότητα των αρχαίων ελληνικών, ούτε και όταν τα χαρακτηρίζει «νεκρή γλώσσα»… Εξηγεί μάλιστα τη σπουδαιότητά τους και κυρίως την (προσέξτε παρακαλώ τη λέξη) χρηστικότητά τους… Εκείνο που προτείνει, είναι ένα πρόγραμμα διδασκαλίας, που θα ορίζει σε ποιους θα είναι υποχρεωτική και σε ποιους προαιρετική. Επίσης προτείνει ποσόστωση ωρών διδασκαλίας και, τέλος δίνει έμφαση στην υποχρεωτική εμβάθυνση στη γλώσσα, σε όσους των ανθρωπιστικών επιστημών, πρόκειται να πάρουν εξειδίκευση σε συναφή αντικείμενα…
Κοντολογής, την κυρία ελάχιστα την ενδιαφέρει σε αυτή τη φάση ο προσδιορισμός της συνέχειας ή της ασυνέχειας της αρχαίας με τη νέα ελληνική γλώσσα… Έχει φυσικά την άποψή της, αλλά επειδή είναι και καλή χειρίστρια του λόγου, φροντίζει να την αποσιωπήσει, ώστε να μην αποπροσανατολιστεί η συζήτηση… Και δεν είναι η μόνη στην κορυφή της ομάδας διαμόρφωσης της νέας εκπαιδευτικής πολιτικής που προωθεί παρόμοιες θέσεις. Παλαιότερα η Γιαννάκου, μετέπειτα η Διαμαντοπούλου, σήμερα ο Αρβανιτόπουλος, προώθησαν και προωθούν επιθετικές μεταρρυθμίσεις στο στάτους κβο της εκπαίδευσης, με κύριους άξονες την όλο και μεγαλύτερη εξειδίκευση των παρεχόμενων γνώσεων, ανάλογα με τις εκάστοτε απαιτήσεις της αγοράς… Ειδικά η Διαμαντοπούλου έχει συνδέσει το όνομά της με μεταρρυθμίσεις και στο θέμα της διδασκαλίας της γλώσσας (πρόταση για καθιέρωση των αγγλικών σαν δεύτερης επίσημης γλώσσας), ενώ επί υπουργίας της είχε φουντώσει η συζήτηση σε πασοκικής κατεύθυνσης κύκλους εκπαιδευτικών φιλολόγων, γύρω από την θέση περί μείωσης των γραμμάτων του ελληνικού αλφάβητου σε αντιστοιχία με το λατινικό…
Η «κυρία» Ρεπούση, δεν είναι τυχαίο πρόσωπο και ας αφήσουν τις σαχλαμάρες κάποιοι ανεγκέφαλοι που μιλάνε για κάποια «γαλλικού» Με σπουδές στη Σορβώνη, διδακτορικό στην ιστορία, 20 χρόνια στο παιδαγωγικό του ΑΠΘ, εισηγήτρια του όρου «ιστορική εκπαίδευση», υπεύθυνη για την παιδεία από τη Δημάρ, με ένα κάρο δημοσιεύσεις και συμμετοχές σε συνέδρια… Επίσης είδαμε ότι δεν πρόκειται για μια ιδιόρρυθμη διαννοούμενη που κάνει του κεφαλιού της μόνο για να ακούγεται το όνομά της, αλλά είναι ενταγμένη σε μια ομάδα κορυφαίων στελεχών από τη μια της ακαδημαϊκής κοινότητας και από την άλλη πολιτικών κομμάτων που καθοδηγούνται και προωθούν περισσότερο ή λιγότερο φανερά την αστική ιδεολογία και τις πολιτικές της… Γι αυτούς και μόνο τους λόγους θα έπρεπε να είναι κανείς προσεκτικός στο πώς την αντιμετωπίζει, κάτι που δυστυχώς δεν βλέπω να συμβαίνει, αφού, ακόμα και σοβαροί άνθρωποι και φορείς φαίνονται να παρασύρονται από το θυμικό και να πέφτουν στην παγίδα…
Το ζήτημα λοιπόν που θέτει η «βόμβα Ρεπούση», δεν είναι επιστημονικό, ιστορικό ή φιλοσοφικό… Ή τουλάχιστον δεν είναι μόνο αυτό… Το ζήτημα είναι πρώτα και κύρια πολιτικό… Και εγώ θα πρόσθετα και έντονα κοινωνικό… Και με σαφή ταξικό χαρακτήρα…
Και για να το καταλάβουμε θα πρέπει να γυρίσουμε το χρόνο λίγο πίσω, και να δούμε το ιστορικό πλαίσιο μέσα στο οποίο εξελίσσεται η κ. Ρεπούση… Και μαζί και ο κ. Αρβανιτόπουλος που είναι εξ ίσου επίκαιρος και σαν υπουργός «παιδείας» και σαν πανεπιστημιακός… Οι δυο τους αποτελούν χαρακτηριστικά παραδείγματα… Και οι δύο πενηντάρηδες σήμερα, κάνουν τις σπουδές τους μέσα στη δεκαετία του 80… Πρόκειται για την εποχή που παρατηρείται ραγδαία μεταβολή στην κοινωνική σύνθεση του φοιτητικού πληθυσμού… Η «στρέβλωση» των προηγούμενων δεκαετιών που έδινε τη δυνατότητα σε παιδιά οικογενειών με χαμηλά εισοδήματα, να σπουδάσουν σε μεγάλο βαθμό με ίσους όρους, αποκαθίσταται σταδιακά… Παράλληλα αρχίζει η διάλυση της Παιδείας και η αντικατάστασή της με ένα σύστημα εκπαίδευσης, απογυμνωμένης από κάθε έννοια γενικής μόρφωσης και παίδευσης του νου… Στόχος η παραγωγή με ταχείς ρυθμούς εξειδικευμένου δυναμικού σε τομείς που αποκλειστικά ενδιαφέρουν την αγορά εργασίας. Εργάτες, τεχνίτες, υπάλληλοι υπηρεσιών, οικονομικοί, διοικητικοί, τεχνικοί-μηχανικοί, εκπαιδευτικοί όλων των ειδικοτήτων… Η τεχνική εκπαίδευση διαχωρίζεται από τη γενική κατεύθυνση και οι μαθητές της αποκλείονται ακόμα και από τη διδασκαλία των νέων ελληνικών και της ιστορίας… Η δημόσια εκπαίδευση απαξιώνεται, και στη θέση της ανθεί η η ιδιωτική εκπαίδευση, νόμιμη ή μη… Το κυνήγι των βαθμών, εξουδετερώνει στη δευτεροβάθμια και τα τελευταία απομεινάρια αντίστασης στην πλήρη ισοπέδωση του πνεύματος… Η παραπαιδεία ανθεί… Η περίφημη δια βίου εκπαίδευση, έχει χάσει κάθε επαφή με το «γηράσκω αεί διδασκόμενος» και περιορίζεται αποκλειστικά στον εκσυγχρονισμό των δεξιοτήτων, στα πλαίσια των εκάστοτε αναγκών των εργοδοτών. Τέλος, στην ανώτατη εκπαίδευση, ανθεί η βιομηχανία παραγωγής μεταπτυχιακών και διδακτορικών τίτλων με ανούσιο και άχρηστο περιεχόμενο, μέσα σε ένα απάνθρωπο και έξω από κάθε παιδευτική αντίληψη, ανταγωνιστικό κυνήγι μιας πολυπόθητης θέσης εργασίας…
Η απόλυτη επικράτηση της ταξικής ιδεολογίας στην παιδεία… Θάνατος στην γενική παιδεία… Ο καλός εργάτης δεν πρέπει να σκέφτεται, μόνο να δουλεύει… Στροφή στη συσσώρευση μηχανοποιημένης γνώσης και στην απόκτηση δεξιοτήτων υψηλής εξειδίκευσης… Για όλους… Από τον σκουπιδιάρη και τον ταξιτζή, στον ειδικό τεχνητής σπερματέγχυσης και στον τεχνικό υπολογιστών και πληροφοριακών συστημάτων… Από τον αρχιτέκτονα, στο λογιστή, στο γιατρό, στον εκπαιδευτικό, στον στρατιωτικό… Όποιος προέρχεται από οικογένεια χαμηλών εισοδημάτων, θα σταματήσει στις χαμηλές βαθμίδες της εκπαίδευσης και θα τρέξει γρήγορα να βρει δουλειά… Τα παιδιά με μέσο οικογενειακό εισόδημα θα μπορέσουν με τα λεφτά του μπαμπά να πάνε λίγο παραπάνω, να βγάλουν ένα πανεπιστήμιο, άντε να προλάβουν να πάρουν και κανένα μεταπτυχιακό (μήπως και γλυτώσουν αργότερα τη διαθεσιμότητα σαν σχολικοί φύλακες)!
Και στην κορυφή της πυραμίδας τα επαγγέλματα της αφρόκρεμας: Πολιτικές επιστήμες, διοίκηση επιχειρήσεων, οικονομικά και χρηματοπιστωτικά, νομική, διεθνείς σχέσεις… Σε κάθε επάγγελμα υπάρχουν οι θέσεις για την αφρόκρεμα… Για τα παιδιά των εφοπλιστών, των βιομηχάνων, των αστών πολιτικών… Όλοι αυτοί δε θα δουλέψουν ποτέ, θα γυρίσουν τα πανεπιστήμια του κόσμου, θα μαζέψουν τίτλους να κοτσάρουν στο βιογραφικό τους και θα γυρίσουν πίσω να αναλάβουν την έτοιμη δουλειά για την οποία τους προορίζει ο μπαμπάς και το σύστημα… Κοντά σε αυτούς και μια χούφτα παιδιά χαμηλότερων τάξεων, που με την αποφασιστικότητα και την ευφυία τους, θα μπορέσουν να περάσουν την κρίσιμη διαχωριστική γραμμή… Και που φυσικά, για να συνεχίσουν θα πρέπει να δώσουν γη και ύδωρ πνευματικό, για να μπουν στα διάφορα προγράμματα υποτροφιών, ελληνικών και διεθνών οργανισμών με φανερά ή κρυφά, αλλά πάντως καθόλου φιλολαϊκά ενδιαφέροντα… Σε όλους αυτούς, το σύστημα θα παράσχει αφειδώς υψηλού επιπέδου εκπαίδευση, και ακόμα και γενική παιδεία και αρχαία ελληνικά, γιατί αυτοί πρέπει να έχουν ακονισμένο μυαλό, κριτική σκέψη, άριστη γνώση της γλώσσας… Είναι αυτοί που θα ηγηθούν νευραλγικών τομέων του συστήματος επικυριαρχίας της αστικής ιδεολογίας… Αυτοί που θα ποδηγετήσουν το λαό, στο όνομα των συμφερόντων της τάξης τους… Η Ελληνική Παιδεία πέθανε... Ζήτω η στοχοποιημένη και πλήρως εξειδικευμένη ελληνική εκπαίδευση...
Σε αυτούς ανήκουν η Ρεπούση και ο Αρβανιτόπουλος. Και όλοι αυτοί οι πενηντάρηδες και οι σαραντάρηδες που τους βλέπουμε σήμερα να εναλλάσσονται τη μια σε θέσεις ευθύνης και υλοποίησης κάθε αντιλαϊκής πολιτικής και την άλλη σε θέσεις προπαγανδιστών ή «αναλυτών», που συνωστίζονται στα αστικά κανάλια και ραδιόφωνα για να σκορπίσουν τη σύγχυση και το φόβο στο μυαλό του ταξικού τους εχθρού… Και να τον ρίξουν ακόμα πιο βαθειά στην κόλαση της εκμετάλλευσης… Παρατηρείστε τουςόλους αυτούς να δείτε πόσο όμοιοι είναι… σαν από καλούπι… Ανέκφραστο πρόσωπο, παγερό και απλανές βλέμμα, αδίστακτοι, χωρίς αισθήματα, εγωιστές που δεν βλέπουν τίποτα εκτός από το «ίματζ» τους και τα συμφέροντα του εκάστοτε εργοδότη τους… Έτοιμοι να συνεργαστούν και με το "διάβολο" (βλέπε χρυσή αυγή), προκειμένου να μην χάσουν τον έλεγχο… Και, πάνω απ’ όλα, με φανερή στο βλέμμα τους την πλήρη άγνοια και αδιαφορία του τι σημαίνει κοινωνία, εργασία, λαός, ανεργία, φτώχεια… Τελείως ξεκομμένοι, έτοιμοι να φωνάξουν: «Μα τι θέλουν τέλος πάντων και φωνάζουν; Γιατί δεν τρώνε παντεσπάνι;»
Ο Αρβανιτόπουλος, πολιτικός επιστήμων με ένα κάρο τίτλους από Αμερική, καθηγητής στην Πάντειο, υπουργός παιδείας και άξιος διαφημιστής της ιδιωτικής εκπαίδευσης… Η Ρεπούση, το μόνο που την ενδιαφέρει είναι να αποσυνδεθεί η διδασκαλία των αρχαίων από τις κατώτερες βαθμίδες της εκπαίδευσης… Σιγά που θα επιτρέψει στα παιδιά της πλέμπας να προσπαθήσουν να της μοιάσουν…
Και ακολουθούν Στουρνάρας, Σαμαράς, Ασημακοπούλου, Βενιζέλος, Κεφαλογιάννη, Βαρβιτσιώτης, Σιμεών Κεδίκογλου… Η λίστα δεν έχει τελειωμό…
Ας καμαρώσουμε της αφρόκρεμα της αστικής διανόησης της σύγχρονης Ελλάδας... Αυτούς που αποφασίζουν για τις τύχες μας και τις τύχες των παιδιών μας... Που αποφασίζουν ποια γλώσσα θα διδάσκεται στα ελληνικά σχολεία...
Τα αποτελέσματα της πολιτικής τους είναι ήδη ορατά και τραγικά... Σπουδαστές της ναυτικής εκπαίδευσης κόβονται στο μάθημα και δεν μπορούν να ολοκληρώσουν την εκπαίδευσή τους, μόνο και μόνο γιατί δεν γνωρίζουν τις λέξεις ύφαλος, ύφαλα, ίσαλος, έξαλα και πρέπει να τις αποστηθίσουν σαν τελείως ξένες προς αυτούς λέξεις... Κι αυτό γιατί δεν έχουν ακούσει ποτέ τους την ομηρική αλς-αλός... Τι την νοιάζει όμως την κάθε κυρία Ρεπούση που θα χάσουν μια χρονιά από τις σπουδές τους, σε μια οικογένεια όπου δουλεύει ο ένας στους πέντε; Ας φάνε παντεσπάνι!...
Συμπέρασμα δικό μου: Για όλους τους παραπάνω λόγους, είμαι αντίθετος σε κάθε πρόταση της όποιας κυριούλας με το εμφανώς ανοργασμικό προφίλ… Και κάθε όμοιού της… Γιατί δεν πρόκειται να προτείνουν τίποτε καλό και ωφέλιμο για τον εργαζόμενο, το λαό γενικότερα... Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η απρόσκοπτη κερδοφορία της τάξης που εκπροσωπούν και υπερασπίζονται... Και της ποδηγέτησης των υπολοίπων.
Και όλα αυτά τα λέω, κρίνοντας τα πράγματα από τη σκοπιά του απλού πολίτη που ζει ασφυκτικά σε αυτόν τον λαβύρινθο... Και ανεξάρτητα από το αν μια καλόπιστη και νηφάλια συζήτηση θα καταλήξει στο αν υπάρχει συνέχεια ή α-συνέχεια μεταξύ αρχαίας και νέας ελληνικής… Αρχαιοέλληνας, η νεοέλληνας, εδώ γεννήθηκα, μεγάλωσα, διαμόρφωσα προσωπικότητα και χαρακτήρα, και αυτά που γνώρισα είναι υποχρέωσή μου να τα υπερασπιστώ από όσους τα επιβουλεύονται… Και να τα εξελίξω για να τα παραδώσω στους νεώτερους…
Όχι γιατί τα θέματα έθνος, θρησκεία και γλώσσα δεν είναι σημαντικά, αλλά γιατί δεν είναι αυτό το ζητούμενο αυτή τη στιγμή… Και θα εξηγήσω τι εννοώ… Πρώτα όμως θέλω να επισημάνω κάτι… Σχεδόν διακόσια χρόνια από την ίδρυση του ελλαδικού κράτους, τα θέματα αυτά αντιμετωπίστηκαν σχεδόν πάντα πολιτικά… Η ιστορία είναι γεμάτη από αυταρχικές επιβολές από τα πάνω και από σκληρές διαμάχες ομάδων, που κατέληγαν πάντα σε βάρος των πραγματικών προβλημάτων του λαού μας, χωρίς από την άλλη να συνεισφέρουν ουσιαστικά στις θεωρητικές αναζητήσεις…
Δυστυχώς, βλέπω και σήμερα να αναπαράγεται κατά κάποιο τρόπο ένα κλίμα γνώριμο από παλιά, από την εποχή των «γλωσσικών» των αρχών του 20ου αιώνα, μέχρι το ξύλο και τη διαπόμπευση συμμαθητή μου, ως …άθεου, το 1959, γιατί δεν θυμόταν το ποιηματάκι με τις δασυνόμενες λέξεις… Και λυπάμαι πραγματικά γι’ αυτό… Και φυσικά εξοργίζομαι με κάτι τύπους που με τον αέρα της "αυθεντίας" παίρνουν εκείνο το γνωστό αλαζονικό υφάκι που θυμίζει το δίδυμο Μπάμπη και Άρη, (του γνωστού καναλιού βεβαίως βεβαίως) και κατακεραυνώνουν τους πάντες με τσιτάτα από τον Ηρόδοτο, τον Πλήθωνα Γεμιστό, τον Φαλμεράιερ, ή τον Χομπσμπάουμ…
Επαναλαμβάνω ότι δεν θεωρώ το ζήτημα ασήμαντο ή ακόμα και ανύπαρκτο. Η βαθειά γνώση του χώρου, της ιστορίας των προσώπων και των γενικότερων συνθηκών μέσα στις οποίες βρέθηκα και σήμερα ζω και εξελίσσομαι, αποτελεί βασική προϋπόθεση για τη διαμόρφωση της αναγκαίας κοινωνικής συνείδησης και τηςταυτότητας που θα με βοηήσουν να αυτοπροσδιοριστώ.
Έρχομαι τώρα σε αυτό που θεωρώ ότι πρέπει να είναι το ζητούμενο της συζήτησης… Οπωσδήποτε, όχι το θέμα της γλώσσας, ούτε της συνέχειας ή μη του έθνους… Η ίδια η «κυρία» Ρεπούση, επανειλημμένα τόνισε και τονίζει ότι δεν αμφισβητεί τη σπουδαιότητα των αρχαίων ελληνικών, ούτε και όταν τα χαρακτηρίζει «νεκρή γλώσσα»… Εξηγεί μάλιστα τη σπουδαιότητά τους και κυρίως την (προσέξτε παρακαλώ τη λέξη) χρηστικότητά τους… Εκείνο που προτείνει, είναι ένα πρόγραμμα διδασκαλίας, που θα ορίζει σε ποιους θα είναι υποχρεωτική και σε ποιους προαιρετική. Επίσης προτείνει ποσόστωση ωρών διδασκαλίας και, τέλος δίνει έμφαση στην υποχρεωτική εμβάθυνση στη γλώσσα, σε όσους των ανθρωπιστικών επιστημών, πρόκειται να πάρουν εξειδίκευση σε συναφή αντικείμενα…
Κοντολογής, την κυρία ελάχιστα την ενδιαφέρει σε αυτή τη φάση ο προσδιορισμός της συνέχειας ή της ασυνέχειας της αρχαίας με τη νέα ελληνική γλώσσα… Έχει φυσικά την άποψή της, αλλά επειδή είναι και καλή χειρίστρια του λόγου, φροντίζει να την αποσιωπήσει, ώστε να μην αποπροσανατολιστεί η συζήτηση… Και δεν είναι η μόνη στην κορυφή της ομάδας διαμόρφωσης της νέας εκπαιδευτικής πολιτικής που προωθεί παρόμοιες θέσεις. Παλαιότερα η Γιαννάκου, μετέπειτα η Διαμαντοπούλου, σήμερα ο Αρβανιτόπουλος, προώθησαν και προωθούν επιθετικές μεταρρυθμίσεις στο στάτους κβο της εκπαίδευσης, με κύριους άξονες την όλο και μεγαλύτερη εξειδίκευση των παρεχόμενων γνώσεων, ανάλογα με τις εκάστοτε απαιτήσεις της αγοράς… Ειδικά η Διαμαντοπούλου έχει συνδέσει το όνομά της με μεταρρυθμίσεις και στο θέμα της διδασκαλίας της γλώσσας (πρόταση για καθιέρωση των αγγλικών σαν δεύτερης επίσημης γλώσσας), ενώ επί υπουργίας της είχε φουντώσει η συζήτηση σε πασοκικής κατεύθυνσης κύκλους εκπαιδευτικών φιλολόγων, γύρω από την θέση περί μείωσης των γραμμάτων του ελληνικού αλφάβητου σε αντιστοιχία με το λατινικό…
Η «κυρία» Ρεπούση, δεν είναι τυχαίο πρόσωπο και ας αφήσουν τις σαχλαμάρες κάποιοι ανεγκέφαλοι που μιλάνε για κάποια «γαλλικού» Με σπουδές στη Σορβώνη, διδακτορικό στην ιστορία, 20 χρόνια στο παιδαγωγικό του ΑΠΘ, εισηγήτρια του όρου «ιστορική εκπαίδευση», υπεύθυνη για την παιδεία από τη Δημάρ, με ένα κάρο δημοσιεύσεις και συμμετοχές σε συνέδρια… Επίσης είδαμε ότι δεν πρόκειται για μια ιδιόρρυθμη διαννοούμενη που κάνει του κεφαλιού της μόνο για να ακούγεται το όνομά της, αλλά είναι ενταγμένη σε μια ομάδα κορυφαίων στελεχών από τη μια της ακαδημαϊκής κοινότητας και από την άλλη πολιτικών κομμάτων που καθοδηγούνται και προωθούν περισσότερο ή λιγότερο φανερά την αστική ιδεολογία και τις πολιτικές της… Γι αυτούς και μόνο τους λόγους θα έπρεπε να είναι κανείς προσεκτικός στο πώς την αντιμετωπίζει, κάτι που δυστυχώς δεν βλέπω να συμβαίνει, αφού, ακόμα και σοβαροί άνθρωποι και φορείς φαίνονται να παρασύρονται από το θυμικό και να πέφτουν στην παγίδα…
Το ζήτημα λοιπόν που θέτει η «βόμβα Ρεπούση», δεν είναι επιστημονικό, ιστορικό ή φιλοσοφικό… Ή τουλάχιστον δεν είναι μόνο αυτό… Το ζήτημα είναι πρώτα και κύρια πολιτικό… Και εγώ θα πρόσθετα και έντονα κοινωνικό… Και με σαφή ταξικό χαρακτήρα…
Και για να το καταλάβουμε θα πρέπει να γυρίσουμε το χρόνο λίγο πίσω, και να δούμε το ιστορικό πλαίσιο μέσα στο οποίο εξελίσσεται η κ. Ρεπούση… Και μαζί και ο κ. Αρβανιτόπουλος που είναι εξ ίσου επίκαιρος και σαν υπουργός «παιδείας» και σαν πανεπιστημιακός… Οι δυο τους αποτελούν χαρακτηριστικά παραδείγματα… Και οι δύο πενηντάρηδες σήμερα, κάνουν τις σπουδές τους μέσα στη δεκαετία του 80… Πρόκειται για την εποχή που παρατηρείται ραγδαία μεταβολή στην κοινωνική σύνθεση του φοιτητικού πληθυσμού… Η «στρέβλωση» των προηγούμενων δεκαετιών που έδινε τη δυνατότητα σε παιδιά οικογενειών με χαμηλά εισοδήματα, να σπουδάσουν σε μεγάλο βαθμό με ίσους όρους, αποκαθίσταται σταδιακά… Παράλληλα αρχίζει η διάλυση της Παιδείας και η αντικατάστασή της με ένα σύστημα εκπαίδευσης, απογυμνωμένης από κάθε έννοια γενικής μόρφωσης και παίδευσης του νου… Στόχος η παραγωγή με ταχείς ρυθμούς εξειδικευμένου δυναμικού σε τομείς που αποκλειστικά ενδιαφέρουν την αγορά εργασίας. Εργάτες, τεχνίτες, υπάλληλοι υπηρεσιών, οικονομικοί, διοικητικοί, τεχνικοί-μηχανικοί, εκπαιδευτικοί όλων των ειδικοτήτων… Η τεχνική εκπαίδευση διαχωρίζεται από τη γενική κατεύθυνση και οι μαθητές της αποκλείονται ακόμα και από τη διδασκαλία των νέων ελληνικών και της ιστορίας… Η δημόσια εκπαίδευση απαξιώνεται, και στη θέση της ανθεί η η ιδιωτική εκπαίδευση, νόμιμη ή μη… Το κυνήγι των βαθμών, εξουδετερώνει στη δευτεροβάθμια και τα τελευταία απομεινάρια αντίστασης στην πλήρη ισοπέδωση του πνεύματος… Η παραπαιδεία ανθεί… Η περίφημη δια βίου εκπαίδευση, έχει χάσει κάθε επαφή με το «γηράσκω αεί διδασκόμενος» και περιορίζεται αποκλειστικά στον εκσυγχρονισμό των δεξιοτήτων, στα πλαίσια των εκάστοτε αναγκών των εργοδοτών. Τέλος, στην ανώτατη εκπαίδευση, ανθεί η βιομηχανία παραγωγής μεταπτυχιακών και διδακτορικών τίτλων με ανούσιο και άχρηστο περιεχόμενο, μέσα σε ένα απάνθρωπο και έξω από κάθε παιδευτική αντίληψη, ανταγωνιστικό κυνήγι μιας πολυπόθητης θέσης εργασίας…
Η απόλυτη επικράτηση της ταξικής ιδεολογίας στην παιδεία… Θάνατος στην γενική παιδεία… Ο καλός εργάτης δεν πρέπει να σκέφτεται, μόνο να δουλεύει… Στροφή στη συσσώρευση μηχανοποιημένης γνώσης και στην απόκτηση δεξιοτήτων υψηλής εξειδίκευσης… Για όλους… Από τον σκουπιδιάρη και τον ταξιτζή, στον ειδικό τεχνητής σπερματέγχυσης και στον τεχνικό υπολογιστών και πληροφοριακών συστημάτων… Από τον αρχιτέκτονα, στο λογιστή, στο γιατρό, στον εκπαιδευτικό, στον στρατιωτικό… Όποιος προέρχεται από οικογένεια χαμηλών εισοδημάτων, θα σταματήσει στις χαμηλές βαθμίδες της εκπαίδευσης και θα τρέξει γρήγορα να βρει δουλειά… Τα παιδιά με μέσο οικογενειακό εισόδημα θα μπορέσουν με τα λεφτά του μπαμπά να πάνε λίγο παραπάνω, να βγάλουν ένα πανεπιστήμιο, άντε να προλάβουν να πάρουν και κανένα μεταπτυχιακό (μήπως και γλυτώσουν αργότερα τη διαθεσιμότητα σαν σχολικοί φύλακες)!
Και στην κορυφή της πυραμίδας τα επαγγέλματα της αφρόκρεμας: Πολιτικές επιστήμες, διοίκηση επιχειρήσεων, οικονομικά και χρηματοπιστωτικά, νομική, διεθνείς σχέσεις… Σε κάθε επάγγελμα υπάρχουν οι θέσεις για την αφρόκρεμα… Για τα παιδιά των εφοπλιστών, των βιομηχάνων, των αστών πολιτικών… Όλοι αυτοί δε θα δουλέψουν ποτέ, θα γυρίσουν τα πανεπιστήμια του κόσμου, θα μαζέψουν τίτλους να κοτσάρουν στο βιογραφικό τους και θα γυρίσουν πίσω να αναλάβουν την έτοιμη δουλειά για την οποία τους προορίζει ο μπαμπάς και το σύστημα… Κοντά σε αυτούς και μια χούφτα παιδιά χαμηλότερων τάξεων, που με την αποφασιστικότητα και την ευφυία τους, θα μπορέσουν να περάσουν την κρίσιμη διαχωριστική γραμμή… Και που φυσικά, για να συνεχίσουν θα πρέπει να δώσουν γη και ύδωρ πνευματικό, για να μπουν στα διάφορα προγράμματα υποτροφιών, ελληνικών και διεθνών οργανισμών με φανερά ή κρυφά, αλλά πάντως καθόλου φιλολαϊκά ενδιαφέροντα… Σε όλους αυτούς, το σύστημα θα παράσχει αφειδώς υψηλού επιπέδου εκπαίδευση, και ακόμα και γενική παιδεία και αρχαία ελληνικά, γιατί αυτοί πρέπει να έχουν ακονισμένο μυαλό, κριτική σκέψη, άριστη γνώση της γλώσσας… Είναι αυτοί που θα ηγηθούν νευραλγικών τομέων του συστήματος επικυριαρχίας της αστικής ιδεολογίας… Αυτοί που θα ποδηγετήσουν το λαό, στο όνομα των συμφερόντων της τάξης τους… Η Ελληνική Παιδεία πέθανε... Ζήτω η στοχοποιημένη και πλήρως εξειδικευμένη ελληνική εκπαίδευση...
Σε αυτούς ανήκουν η Ρεπούση και ο Αρβανιτόπουλος. Και όλοι αυτοί οι πενηντάρηδες και οι σαραντάρηδες που τους βλέπουμε σήμερα να εναλλάσσονται τη μια σε θέσεις ευθύνης και υλοποίησης κάθε αντιλαϊκής πολιτικής και την άλλη σε θέσεις προπαγανδιστών ή «αναλυτών», που συνωστίζονται στα αστικά κανάλια και ραδιόφωνα για να σκορπίσουν τη σύγχυση και το φόβο στο μυαλό του ταξικού τους εχθρού… Και να τον ρίξουν ακόμα πιο βαθειά στην κόλαση της εκμετάλλευσης… Παρατηρείστε τουςόλους αυτούς να δείτε πόσο όμοιοι είναι… σαν από καλούπι… Ανέκφραστο πρόσωπο, παγερό και απλανές βλέμμα, αδίστακτοι, χωρίς αισθήματα, εγωιστές που δεν βλέπουν τίποτα εκτός από το «ίματζ» τους και τα συμφέροντα του εκάστοτε εργοδότη τους… Έτοιμοι να συνεργαστούν και με το "διάβολο" (βλέπε χρυσή αυγή), προκειμένου να μην χάσουν τον έλεγχο… Και, πάνω απ’ όλα, με φανερή στο βλέμμα τους την πλήρη άγνοια και αδιαφορία του τι σημαίνει κοινωνία, εργασία, λαός, ανεργία, φτώχεια… Τελείως ξεκομμένοι, έτοιμοι να φωνάξουν: «Μα τι θέλουν τέλος πάντων και φωνάζουν; Γιατί δεν τρώνε παντεσπάνι;»
Ο Αρβανιτόπουλος, πολιτικός επιστήμων με ένα κάρο τίτλους από Αμερική, καθηγητής στην Πάντειο, υπουργός παιδείας και άξιος διαφημιστής της ιδιωτικής εκπαίδευσης… Η Ρεπούση, το μόνο που την ενδιαφέρει είναι να αποσυνδεθεί η διδασκαλία των αρχαίων από τις κατώτερες βαθμίδες της εκπαίδευσης… Σιγά που θα επιτρέψει στα παιδιά της πλέμπας να προσπαθήσουν να της μοιάσουν…
Και ακολουθούν Στουρνάρας, Σαμαράς, Ασημακοπούλου, Βενιζέλος, Κεφαλογιάννη, Βαρβιτσιώτης, Σιμεών Κεδίκογλου… Η λίστα δεν έχει τελειωμό…
Ας καμαρώσουμε της αφρόκρεμα της αστικής διανόησης της σύγχρονης Ελλάδας... Αυτούς που αποφασίζουν για τις τύχες μας και τις τύχες των παιδιών μας... Που αποφασίζουν ποια γλώσσα θα διδάσκεται στα ελληνικά σχολεία...
Τα αποτελέσματα της πολιτικής τους είναι ήδη ορατά και τραγικά... Σπουδαστές της ναυτικής εκπαίδευσης κόβονται στο μάθημα και δεν μπορούν να ολοκληρώσουν την εκπαίδευσή τους, μόνο και μόνο γιατί δεν γνωρίζουν τις λέξεις ύφαλος, ύφαλα, ίσαλος, έξαλα και πρέπει να τις αποστηθίσουν σαν τελείως ξένες προς αυτούς λέξεις... Κι αυτό γιατί δεν έχουν ακούσει ποτέ τους την ομηρική αλς-αλός... Τι την νοιάζει όμως την κάθε κυρία Ρεπούση που θα χάσουν μια χρονιά από τις σπουδές τους, σε μια οικογένεια όπου δουλεύει ο ένας στους πέντε; Ας φάνε παντεσπάνι!...
Συμπέρασμα δικό μου: Για όλους τους παραπάνω λόγους, είμαι αντίθετος σε κάθε πρόταση της όποιας κυριούλας με το εμφανώς ανοργασμικό προφίλ… Και κάθε όμοιού της… Γιατί δεν πρόκειται να προτείνουν τίποτε καλό και ωφέλιμο για τον εργαζόμενο, το λαό γενικότερα... Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η απρόσκοπτη κερδοφορία της τάξης που εκπροσωπούν και υπερασπίζονται... Και της ποδηγέτησης των υπολοίπων.
Και όλα αυτά τα λέω, κρίνοντας τα πράγματα από τη σκοπιά του απλού πολίτη που ζει ασφυκτικά σε αυτόν τον λαβύρινθο... Και ανεξάρτητα από το αν μια καλόπιστη και νηφάλια συζήτηση θα καταλήξει στο αν υπάρχει συνέχεια ή α-συνέχεια μεταξύ αρχαίας και νέας ελληνικής… Αρχαιοέλληνας, η νεοέλληνας, εδώ γεννήθηκα, μεγάλωσα, διαμόρφωσα προσωπικότητα και χαρακτήρα, και αυτά που γνώρισα είναι υποχρέωσή μου να τα υπερασπιστώ από όσους τα επιβουλεύονται… Και να τα εξελίξω για να τα παραδώσω στους νεώτερους…
No comments:
Post a Comment