Εγώ δε θα αυτοκτονήσω... δεν είμαι τρελλός...

Καλέ μου συμπολίτη,
Ταλαίπωρε, βασανισμένε...
Εξοργισμένε, απελπισμένε...
Έκπληκτε, ακόμα και μετά από τόσα χρόνια...
πώς άραγε σου συνέβη αυτό το κακό...

Ακόμα δεν έχεις καταλάβει; Ξέχασες την εποχή που υποτιμώντας τους άλλους συμπολίτες σου που πάλευαν, έτρεχες μόνος σου να εκμεταλλευτείς τη μεγάλη ευκαιρία να βρεθείς πρόσωπο με πρόσωπο με το δήμαρχο, το βουλευτή, τον υπουργό, το διευθυντή ή τον τμηματάρχη;

Εκείνος σου έδινε την κάρτα του, καλή ώρα, χαμογελώντας,
κλείνοντας πονηρά το μάτι και χτυπώντας σε στον ώμο με αισθήματα "φιλίας" και "υπόσχεσης"...

Κι εσύ περιχαρής κι ευτυχισμένος, έβαζες τη γυναίκα σου να σε τραβήξει φωτογραφία δίπλα του την ώρα που εκείνος σου έσφιγγε το χέρι...

Κι ένιωθες ευτυχισμένος και περήφανος... Σίγουρος ότι αυτή η κάρτα ήταν το εισιτήριο για να διορίσεις το παιδί σου στον ΟΤΕ, να πάρεις το μεγάλο εργολαβικό έργο του δήμου, την προμήθεια του υπουργείου... Να μην κόψει ο καινούργιος δρόμος το δικό σου χωράφι αλλά του γείτονα... Να μην κυρηχθεί ο γιος σου ανυπόταχτος... Να μιλήσει κάποιος στον διευθυντή της τράπεζας να σου κρατήσει πίσω τις επιταγές... Να σε στείλουν απόσπαση δίπλα στο σπίτι σου, και ας μην είχες τα μόρια που προβλέπονταν...

Αυτή η μαγική κάρτα μπορούσε να σου λύσει όλα τα προβλήματα... Το πολύ πολύ και κανένα ..."δωράκι"... Τι διάβολο; Εδώ και η Ζήμενς δίνει μίζες σε πρωθυπουργούς, πρωτοκλασάτους υπουργούς... Δίνεις κι εσύ το κάτι τις σου, περνιέσαι για κεμπάρης, και αισθάνεσαι ίσα κι όμοια με τη Ζήμενς...

Αυτό είναι δημοκρατία... Όλοι ίσοι... Ποια Ζήμενς, ποιος Βαρδινογιάννης, ποιος Κόκκαλης...

Όχι αυτά τα κολόπαιδα που με κάθε ευκαιρία κλείνουν τους δρόμους και χτυπιούνται με την αστυνομία... Καλά να τους κάνουν...

Κι ήρθε η κακιά ώρα ταλαίπωρε συμπολίτη μου... 

Την κάρτα τώρα σου τη δίνει για ένα φάρμακο που δεν μπορείς να αγοράσεις... Για να μην σου κόψει η ΔΕΗ το ρεύμα... Για ένα εισιτήριο δωρεάν εισόδου στο νοσοκομείο... Ναι, εκείνο, που είχε εγκαινιάσει ο ίδιος πριν μερικά χρόνια, όταν περηφανευόταν ότι δε θα αφήσει έλληνα χωρίς το γιατρό και το φάρμακό του, ότι δεν θα ξαναζήσουμε ράντσα στους διαδρόμους... Ναι, εκείνο το νοσοκομείο που τώρα το κλείνει... Και θα σε στείλει με το εισιτήριο στο παραδίπλα χωριό, όπου θα στοιβαχτούν πάλι καποιες εκατοντάδες ταλαίπωροι, ελπίζοντας να εξεταστούν πριν να πεθάνουν...

Και το φάρμακο που ζήτησες... Ένα τηλεφώνημα θα κάνει, και μετά θα σε φωνάξει να πας να το πάρεις... Και, ως δια μαγείας, την ώρα που θα σου το δίνει, θα βρεθούν "τυχαία" τα παπαγαλάκια των καναλιών με τις κάμερες για να καταγράψουν το ιστορικό γεγονός μιας ακόμα καλής πράξης του "φιλάνθρωπου" υπουργού...

Αγαπητέ μου συμπολίτη,

Καιρός να μπεις κι εσύ στο παιχνίδι...

Δε χρειάζεται, ούτε να τρελλαθείς, ούτε να αυτοκτονήσεις, ούτε να σκοτώσεις κάποιον... Ούτε και να επιτρέπεις πια σε κάθε αλήτη να σου ακουμπάει "φιλικά" τον ώμο...

Το εργατικό σωματείο σου, η επαγγελματική ένωσή σου, το σωματείο των συνταξιούχων, η επιτροπή της γειτονιάς σου, βρίσκονται εκεί και σε περιμένουν... Δεν πειράζει που τους έφτυνες και τους έβριζες... Δεν είναι ώρα για κακίες ή για ντροπές...

Είναι η ώρα του αγώνα...

Η συγκέντρωση έχει ανάψει...

Η πορεία ξεκίνησε...

Ο δρόμος έκλεισε πάλι...

Οι καταστηματάρχες τώρα πια χαίρονται...

Κόσμο έξω από το μαγαζί τους βλέπουν μόνο όταν περνάει πορεία...

Σήκω και πήγαινε μαζί τους...

Εκεί είναι η θέση σου, η ελπίδα σου, η λύση στα προβλήματά σου...

Εκεί ήταν η θέση σου πάντα κι ας μην ήθελες να το παραδεχτείς...

Κάλλιο αργά παρά ποτέ...

Ένας ταπεινός συμπολίτης σου