Γιώργος Χουρμουζιάδης: Τι κι αν οι δάσκαλοι φεύγουν;... Οι διδαχές τους μένουν...

"Θα ήτανε λάθος, αν περιγράφαμε το Σοσιαλισμό με τις λέξεις των εγγράφων και όχι του νου και της κομμουνιστικής μας καρδιάς."
(Ενα σπουδαίο άρθρο του Γιώργου Χουρμουζιάδη από το Ριζοσπάστη της Κυριακής 30 Γενάρη 2005... Αφιερωμένο με σεβασμό στη μνήμη του...)

Lenin 1905 - Του Γιώργου ΧΟΥΡΜΟΥΖΙΑΔΗ

«Υπάρχουν Ανθρωποι», έγραφε ο Lenin το 1905, πριν από 100 χρόνια, δηλαδή, στο άρθρο του «Νέα καθήκοντα και νέες δυνάμεις».

«Υπάρχει πληθώρα ανθρώπων, μόνο που πρέπει να αφήσουμε το πεδίο ελεύθερο στην αυτενέργεια και την πρωτοβουλία και τότε θα φανούμε αντάξιοι της μεγάλης επαναστατικής τάξης». Και, φυσικά, ο Lenin δεν εννοούσε ο καθένας να δρα, όπως του έρχεται βολικά. Με βάση τις δικές του εκτιμήσεις και τις δικές του προσωπικές επιλογές, πιστεύοντας πως αυτές είναι οι πιο σωστές και πως αυτές θεμελιώνονται στην ορθή λογική, και γι' αυτό είναι οι μόνες που θα μπορούσαν να οδηγήσουν στη Νίκη. Το ερώτημα, λοιπόν, που μπαίνει στην κομματική μας ζωή είναι τι ακριβώς εννοούσε ο Lenin, μιλώντας για την «αυτενέργεια» και την «πρωτοβουλία». Ποιο περιεχόμενο έδινε στις λέξεις αυτές και πώς τις αντιλαμβανόταν ως βασικούς τακτικούς βηματισμούς που θα οδηγούσαν στην Επανάσταση; Γιατί, δε φτάνει μόνο να καταφεύγουμε στη θεωρία μας και στα λόγια των μεγάλων θεωρητικών μας. Δε φτάνει μόνο να παραπέμπουμε σε συνθήματα και να χειροκροτούμε, όταν δε χρειάζεται. Πρέπει να την καταλαβαίνουμε κιόλας τη θεωρία μας, ως οδηγό της ζωής μας. Ως καθημερινή πράξη του Αγώνα. Να βρίσκουμε τον τρόπο που θα οργανώνει τη σκέψη μας, θα ενισχύει άρτια την κομματική μας συνείδηση. Θα μεταλλάσσει τον επαναστατικό συναισθηματισμό μας σε ενσυνείδητη αγωνιστικότητα, ώστε οι τακτικοί μας βηματισμοί να μας οδηγούν, έτσι κι αλλιώς, στην επίτευξη του στρατηγικού μας στόχου.

«Υπάρχει πληθώρα ανθρώπων», έγραψε ο Λένιν, πριν από 100 χρόνια. Μα και σήμερα υπάρχουν, το ίδιο βασανισμένοι, όπως και τότε, καταπιεσμένοι από άλλες, ωστόσο το ίδιο σκληρές, δυνάμεις. Αγρότες στους δρόμους, νέοι άνεργοι, συνταξιούχοι απελπισμένοι, διανοούμενοι παγιδευμένοι στη μοναξιά των επιστημονικών τους γραφείων, εργάτες χαμένοι στην πρόχειρη λογική τους, γυναίκες εγκλωβισμένες στις κουζίνες τους, όπως και τότε, δάσκαλοι που αποπροσανατολίζονται μέσα στις σελίδες ακατάλληλων βιβλίων, γιατροί επίορκοι, δικαστές που χρηματίζονται, αστυνομικοί που παρανομούν. Κι εμείς; Στοιχεία της ίδιας «πληθώρας». Θύματα της ίδιας περιπέτειας. Μέλη, ωστόσο, του κόμματος που κληρονόμησε τους λόγους του μεγάλου Λένιν. Τους μετατρέπουμε όμως σε πράξη; Αντιλαμβανόμαστε σωστά την «αυτενέργεια» και την «πρωτοβουλία», όπως τις εννοούσε εκείνος, ως προϋπόθεση της Επανάστασης; Δουλεύουμε με προσοχή τον προσωπικό μας λόγο; Χειριζόμαστε σωστά την επιχειρηματολογία μας; Αποκαλύπτουμε, με πειστικότητα την κοινωνική σημασία των θέσεών μας και το πολιτικό τους νόημα; Μετατρέπουμε τη συνθηματολογική, κομματική μας γλώσσα σε λόγο ζωντανό της αγοράς και της εκκλησίας, του γηπέδου και του σχολείου; Χωνόμαστε παντού για να μιλήσουμε, να αποδείξουμε, να πείσουμε, να κυριαρχήσουμε;
Εμείς, στοιχεία της ίδιας «πληθώρας», θύματα της ίδιας περιπέτειας, μέλη, ωστόσο, ενός κόμματος που οραματίζεται την ανατροπή ως υπέρτατη ευδαιμονία και αγωνίζεται να την πραγματώσει μέσα στην πραγματικότητα του Σοσιαλισμού. Γι' αυτό και θα ήτανε μεγάλο λάθος αν βιώναμε την τακτική προς το μεγάλο στρατηγικό μας στόχο ως απλό καθοδηγητικό έγγραφο και όχι ως καθημερινή ζωντανή πράξη. Θα ήτανε μεγάλο και ασύγγνωστο λάθος, αν ρυθμίζαμε τα πολιτικά μας βήματα μακριά από τη σοφία των λέξεων της λενινιστικής θεωρίας, εγκλωβισμένοι μέσα σε ενθουσιασμούς εφήμερους, πρόχειρους και συγκυριακούς. Θα ήτανε λάθος, αν περιορίζαμε την οικοδόμηση της μεγάλης Αμφισβήτησης στη μηχανική αποστήθιση συνθημάτων και έτοιμων περιγραφών. Θα ήτανε λάθος, αν περιγράφαμε το Σοσιαλισμό με τις λέξεις των εγγράφων και όχι του νου και της κομμουνιστικής μας καρδιάς.

Του
Γιώργου ΧΟΥΡΜΟΥΖΙΑΔΗ

Αναδημοσίευση από εδώ και τώρα