Τα πραγματικά δύο άκρα και η θεωρία τους...

Είναι πάγια τακτική της κυρίαρχης τάξης (και της όποιας κυρίαρχης τάξης) και των απολογητών της, να αποσυνδέουν της πραγματικές παραγωγικές σχέσεις (ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, εκμετάλλευση των εργαζομένων, ιδιοποίησης της υπεραξίας και συσσώρευσης κεφαλαίου), από τις συζητήσεις που αφορούν το περιεχόμενο και τη δομή του κοινωνικού εποικοδομήματος... Πολιτισμός, παιδεία, θεσμοί, κράτος, πολιτική, δικαιοσύνη, δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να παραπέμπουν στην πραγματική κοινωνική βάση, στις παραγωγικές σχέσεις, στο σχήμα εκμεταλλευτή - εκμεταλλευόμενου. Απόλυτα φυσικό... Αν το εποικοδόμημα φωτογραφίζει την πραγματική εικόνα, τότε θα δώσει σε όλους τους "κοινωνικούς εταίρους"(sic!) την δυνατότητα να δουν καθαρά τη θέση τους στο κοινωνικό σκηνικό, να κατανοήσουν το ρόλο τους και να διεκδικήσουν μετά λόγου γνώσεως μια θέση ανάλογη με τον πραγματικό συσχετισμό των κοινωνικών δυνάμεων...
Έτσι οι λέξεις μένουν χωρίς περιεχόμενο, άλλοτε κενές και χωρίς ουσία, έτοιμες να γίνουν λάστιχο στα επιτήδεια χέρια του οποιουδήποτε "αναλυτή" ή διαμορφωτή γνώμης... Και άλλοτε τους κολλάμε έντεχνα το κατάλληλο πρόθεμα, που από τη μια θα συσκοτίζει ο πραγματικό ταξικό περιεχόμενο και από την άλλη, ανοίγει το παραθυράκι από όπου σε κάθε "αναποδιά" θα βρίσκουν οι πραγματικοί υπεύθυνοι διέξοδο, φορτώνοντας τις συνέπειες των πράξεών τους στους υπόλοιπους... Έτσι έχουμε γεμίσει με κούφιες λέξεις και εκφράσεις: εθνική ενότητα, εθνική παιδεία, δικαιοσύνη για όλους(;) σύνταγμα για όλους(;) και πάει λέγοντας... "Αιώνιες" ηθικές αξίες, το "ιερό δικαίωμα στην εργασία" του απεργοσπάστη αλλά όχι του άνεργου, στο ίδιο τσουβάλι με το δικαίωμα στη φτώχεια, το εθνικό καθήκον του φαντάρου, παιδιού πολύτεκνης οικογένειας να σκοτωθεί στο Ιράκ για τους πετρελαιάδες, ή του χωρίς μέλλον έλληνα νέου να αναζητήσει στην αστυνομία ένα μισθό πείνας για να δέρνει τον συνταξιούχο πατέρα του στη διαδήλωση... Όλα στο όνομα των αιώνιων ηθικών αξιών, της "ισονομίας", της "τυφλής" δικαιοσύνης, ακόμα και του άρθρου 120 του συντάγματος...


Στην πολιτική τα ίδια... Λες και η πολιτική δεν είναι η μεταφορά στον πολιτικό στίβο, των κοινωνικών σχέσεων... Λες και τα κόμματα δεν είναι η πολιτική εκπροσώπηση συγκεκριμένων κοινωνικών τάξεων... Λες και τα προγράμματά τους, ακόμα και τα πιο επιτηδευμένα, τα πιο κάλπικα, δεν κρύβουν πίσω από τις λέξεις, συγκεκριμένες ιδεολογίες... Γίνονται πολιτικές συζητήσεις και οι έννοιες τάξη, πλούσιος, φτωχός, εργάτης, βιομήχανος, αποτελούν λέξεις ταμπού, απαγορευμένες δια ροπάλου... Όποιος τις χρησιμοποιεί, αμέσως εισπράττει τα πιο επιθετικά ειρωνικά σχόλια... Είναι ο παλαιολιθικός απέναντι στους "μεταμοντέρνους", ο γραφικός απέναντι στους σοβαρούς, ο επικίνδυνος... Νάτο... φτάσαμε στην ουσία... επικίνδυνος για ποιους; Μα για οποιονδήποτε, εκτός από εκείνους που πραγματικά είναι οι υπεύθυνοι... Καλά κρυμένοι πίσω από τους μηχανισμούς προστασίας τους...

Αυτό το ξεδοντιασμένο πολιτικό φάσμα θέλουν να μας πείσουν ότι θα λύσει τα προβλήματα της κοινωνίας... Ένα πολιτικό φάσμα κλισέ, με χωροταξικά στερεότυπα... Δεξιά, κέντρο, αριστερά και τα παράγωγά τους... Η καλή, η κακή και η ...υπεύθυνη αριστερά, η κεντροδεξιά, η άκρα δεξιά και πάει λέγοντας... Ααα... κάτι ξεχάσαμε... Τα δύο άκρα, για την περίπτωση που μας χρειαστούν... Το ένα άκρο για να τρομάζουμε τον κόσμο... Το άλλο για την περίπτωση που από λάθος(;) παρεισφρύσουν οι "ταξικοί αντίπαλοι"... Ας τους πούμε άκρο και όταν χρειαστεί, κάτι θα βρούμε να τους φορτώσουμε... Κι αν δεν βρούμε κάτι δεν πειράζει, στήνουμε μια προβοκάτσια... Έχουμε πείρα...

Και η μαγική εικόνα που θα αποκοιμίζει το λαό έχει στηθεί αριστοτεχνικά... Τόσο αριστοτεχνικά που δύσκολα αναγνωρίζεται, ακόμα και από ανθρώπους υποψιασμένους, με γνώσεις, με πείρα... Κι έτσι δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με τους καπιταλιστές και τους πολιτικούς τους εκφραστές... Δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με πολιτικούς εκπρόσωπους των μικρών και μεσαίων κοινωνικών στρωμάτων που πάντα φλερτάρουν με την ιδέα να γίνουν χαλίφες στη θέση των χαλίφηδων... Δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με καιροσκόπους, με μισθοφόρους προβοκάτορες και φασίστες υπάνθρωπους... Το χειρότερο είναι ότι στην παγίδα πέφτουν και άνθρωποι που με ειλικρίνεια και με πάθος έχουν τάξει τον εαυτό τους στην υπηρεσία της αλήθειας, του δικαίου, της δημοκρατίας, της ελευθερίας... Μόνο που οι λέξεις αυτές έχουν χάσει πια το ταξικό τους περιεχόμενο... Και ένα κομμάτι της αριστεράς έτσι, κινδυνεύει να χάσει και αυτό τον ταξικό του προσανατολισμό και εγκλωβίζεται σε αποπροσανατολιστικές συζητήσεις...
Επιτέλους, ας δώσουμε την απάντηση που πρέπει σ' αυτούς που πρέπει... Στην ελληνική κοινωνία τα δύο άκρα υπάρχουν και είναι καιρός να βγούν στο προσκήνιο... Είναι η αστική τάξη με τα πολιτικά της όργανα από τη μια μεριά... Και ο κόσμος της εργασίας με τα δικά του πολιτικά όργανα από την άλλη... Αυτά είναι τα άκρα που γράφουν ιστορία, που κινούν τα νήματα της πολιτικής σκηνής... Όσο για τη θεωρία των δήθεν άκρων που προωθεί η αστική προπαγάνδα, το ιδεολόγημα αυτό έχει έναν και μόνο στόχο; Να δημιουργήσει το έδαφος για τη δυσφήμηση των κομμουνιστών και κάθε συνεπούς ταξικής πολιτικής δύναμης στο μυαλό των απλών ανθρώπων, να σπείρουν το φόβο και τη σύγχυση...

Η θεωρία του δήθεν επικίνδυνου δεύτερου άκρου είναι η μοντέρνα εκδοχή του εθνοπροδότη, του εαμοβούλγαρου, του αναρχοκομμουνιστή... Το όπλο του προπολεμικού χωροφύλακα και του εμφυλιακού εκτελεστικού αποσπάσματος, το μπλοκάκι του ασφαλίτη έξω από τη συγκέντρωση των αριστερών του 60, το γκλομπ του εσατζή, τα έχουν μετατρέψει σε πύρινα λόγια η γενιά των Σαμαράδων, των Βενιζέλων και των Φαήλων... των φασιστικών ερπετών της νύχτας, αλλά και των γραβατομένων νεοφιλελεύθερων ερπετών της μέρας...

Φίλοι αριστεροί συναγωνιστές κρατείστε ψηλά τη σημαία της ταξικής πάλης... Το μέλλον είναι δικό μας... Αρκεί να το διεκδικήσουμε...