Απεργία και διαδήλωση... Δυο συγκεντρώσεις και δύο πορείες... Μπορεί αυτό να είναι άλλοθι;...

 Τις τελευταίες μέρες και με αφορμή τη σημερινή γενική απεργία, ακούστηκαν για μια ακόμα φορά συζητήσεις και σχόλια γύρω από το πρόβλημα της ύπαρξης δύο συγκεντρώσεων και δύο πορειών... Ένα πρόβλημα πράγματι υπαρκτό, και που κανένας δε χαίρεται με την ύπαρξή του... 

Από την άλλη μεριά όμως τίθενται μερικά ερωτήματα από τις συζητήσεις αυτές: 

- Είναι άραγε το καθοριστικό σημείο για την επιτυχία μιας απεργίας;

- Πόσο μπορεί να επηρεάσει την έκβασή της;

- Ποιοι άλλοι παράγοντες επιδρούν σε αυτήν;

- Ποιος είναι ο ρόλος του διεκδικητικού πλαισίου μιας απεργίας, ποιος ο ρόλος των συνδικαλιστικών ηγεσιών και ποιος ο ρόλος των ίδιων των απεργών;

Αναμφισβήτητα, πρόκειται για πολύ σοβαρό θέμα που δεν μπορεί να συζητηθεί κυριολεκτικά στο πόδι και κάτω από την πίεση μιας απεργίας σαν την σημερινή που ήδη βρίσκεται σε εξέλιξη...

Παρ' όλα αυτά, θα επιχειρήσω από τη μεριά μου μια επιφανειακή προσέγγιση, όπως αποτυπώθηκε στη σκέψη μου με αφορμή κάποια σχόλια που έχουν καταγραφεί κυρίως με αφορμή το σχετικό ιδιαίτερα αξιόλογο άρθρο του Ν. Μπογιόπουλου στο enikos.gr (αναδημοσίευσή του μπορείτε να βρείτε εδώ)

Οι σκέψεις αυτές καταγράφονται βιαστικά, κάτω από την πίεση της ανάγκης για την όσο το δυνατόν μαζικότερη συμμετοχή στις κινητοποιήσεις... Οι διαφορετικές απόψεις στο θέμα, απλώς λαμβάνονται υπ' όψη, χωρίς διάθεση τοποθέτησης υπέρ της μιας ή της άλλης... Παρ' όλα αυτά από τη μεριά μου είναι δεδομένο ότι, σύμφωνα μα το πλαίσιο και τους στόχους μιας τέτοιας κινητοποίησης, η επιτυχία δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα μιας παλινωδούσας, συμβιβαστικής πολιτικής, αλλά μάλλον θα κριθεί από την μαζικότητα, την αποφασιστικότητα και τον ξεκάθαρο ταξικό προσανατολισμό των συμμετεχόντων... Κάτι που κατά τη γνώμη μου εκφράζεται με σαφήνεια στο άρθρο του Ν. Μπογιόπουλου...

Η αυριανή μέρα, σαν μέρα γενικής απεργίας, δεν είναι η μέρα των συνδικαλιστών και των "σημαιών" τους. Είναι η μέρα όλων των ανθρώπων της δουλειάς. Επίσης δεν είναι κάτι που μπορεί να οριστεί "γεωγραφικά" (εγώ θα πάω εδώ κι εσύ εκεί), αλλά ούτε και με εκατέρωθεν διαχωρισμούς (εγώ δεν έρχομαι μαζί σου γιατί δε μου αρέσει το έτσι σου)...
Είναι λοιπόν πρωτίστως η δική μας ημέρα... Εμείς αποφασίζουμε να συμμετέχουμε, να πάμε εδώ ή εκεί και μέχρι πού θα φτάσουμε... Πώς μπορούμε να το κάνουμε; Μα πρώτα με βάση το πλαίσιο των διεκδικήσεων που κρίνουμε ότι χρειαζόμαστε... Και δεύτερο, με βάση την αποφασιστικότητά μας να το υλοποιήσουμε και τις πρακτικές που θα ακολουθήσουμε σε αυτή την κατεύθυνση...
Το άρθρο του Μπογιόπουλου, θέτει ένα αναλυτικό και ξεκάθαρο τέτοιο πλαίσιο... Εδώ, ο καθένας απαντάει για τον εαυτό του και παίρνει την προσωπική ευθύνη... Συμφωνεί; Τότε συμμετέχει στην απεργία... Χωρίς να σκέφτεται τι κάνουν οι άλλοι, αλλά μόνο ο ίδιος... Ενδιαφέρεται για την αγωνιστική προώθησή του; Τότε διαδηλώνει, πάλι χωρίς να ενδιαφέρεται για το τι κάνουν οι άλλοι... Είναι λοιπόν πάνω απ' όλα θέμα προσωπικής επιλογής...
Τώρα, εκεί που θα συναντηθούμε στη διαδήλωση, όσοι το αποφασίσουμε, ίσως να μην έχουμε όλοι την ίδια ξεκάθαρη εικόνα σε όλα τα σημεία του διεκδικητικού πλαισίου. Είναι αλήθεια ότι τον τελευταίο καιρό δεν έχουμε βρεθεί μαζί πολλές φορές για να βρούμε δρόμους κοινής επικοινωνίας... Από την άλλη πρέπει να δεχτούμε το γεγονός, ότι όλοι οι συμμετέχοντες δεν έχουν τις ίδιες καταβολές, τους ίδιους στόχους... Το θέμα των διαφορών μας είναι κάτι προς διερεύνηση και η απεργία και η διαδήλωση μπορεί να αποτελέσει ένα πρώτο σημείο επαφής... Πάντως, θα επιμείνω ότι την τελική απόφαση θα την πάρω εγώ και μόνο εγώ και όχι κάποιος άλλος για λογαριασμό μου...
Με βάση λοιπόν τα παραπάνω, το πρώτιστο είναι να αποφασίσει ο καθένας να συμμετέχει μαζί με το σωματείο και τους συναδέλφους του στην απεργία και στη διαδήλωση... Αφού (καλώς ή κακώς) γίνονται δύο συγκεντρώσεις, να κάνει την επιλογή του, αφού φυσικά μελετήσει με προσοχή τις φανερές και κρυφές διαφορές στο διεκδικητικό πλαίσιο... Δεν έχει σημασία αν δεν είμαι 100% σίγουρος για την επιλογή μου, αρκεί να συμμετέχω... Έτσι έχω πιθανότητες να διορθώσω και τα πιθανά λάθη των επιλογών μου... Και τότε δεν θα είναι οι "συνδικαλιστές" που θα μου ορίσουν πόσες διαδηλώσεις θα γίνουν και που... Εγώ θα είμαι αυτός που το ορίζει και αυτοί υποχρεωτικά με ακολουθούν... 

Και για να το κάνω πιο συγκεκριμένο: Πεδίο Άρεως με Ομόνοια, είναι ένα χιλιόμετρο... Αν όλοι οι εργαζόμενοι της Αττικής, αποφάσιζαν να κατέβουν με τις οικογένειές τους στη διαδήλωση, υπήρχε περίπτωση να μην ενωθούν οι δύο διαδηλώσεις και να αποτελέσουν μια λαοθάλασσα που θα έπαιρνε παραμάζωμα όποιον τολμούσε να σταθεί εμπόδιο στο δρόμο της; Συνδικαλιστή, εργατοπατέρα, πράκτορα της εργοδοσίας, πολιτικό; Και ποιο θα ήταν τότε το κέντρο της διαδήλωσης; Ομόνοια ή Πεδίο του Άρεως;
Γνώμη μου λοιπόν, όπως είπα και πιο πάνω, είναι το να κατεβούμε όλοι στη διαδήλωση... Να βουλιάξουμε την Αθήνα ολόκληρη, όπως λέει και ο Ν.Μ. Κανείς να μη μείνει στο σπίτι του, με οποιοδήποτε πρόσχημα και ψευτοδικαιολογία... Ας αφήσουμε πια αυτή την προσχηματική λογική που ξεκινάει από τις φράσεις "μπα, τι να πάω, δε βλέπεις που είναι διασπασμένοι, μήπως θα πάει και κανένας άλλος;" και να καταλήγουμε σε εκείνη την τραγική φράση "τουλάχιστον να την κάνανε την απεργία Παρασκευή ή Δευτέρα, να το κάναμε τριήμερο..."
Όποιος δε θέλει να ζυμώσει, δέκα μέρες κοσκινίζει... Οι ευθύνες πια είναι προσωπικές, όπως και η δυνατότητα επιλογής... Και εκεί που θα βρεθούμε, να είμαστε βέβαιοι ότι θα έρθει η ώρα που θα βρεθεί και ο κάθε κατεργάρης (συνδικαλιστής) στον πάγκο του και θα αναγκαστεί να βγάλει τη δήθεν "φιλεργατική" μάσκα του... Γιατί στη διαδήλωση σήμερα, δεν πάμε, μόνο και μόνο για να προσδώσουμε κύρος στον κάθε εργατοπατέρα που δήθεν φωνάζει για το δίκιο του εργάτη και από πίσω υπογράφει με τους εργοδότες μειώσεις μισθών και "ελεγχόμενες" απολύσεις, αλλά ούτε και για να υποδηλώσουμε την κομματική μας ταυτότητα...
 

Πάμε για να διεκδικήσουμε με βάση ένα πλαίσιο, καθαρό, αγωνιστικό, ταξικό... Ένα πλαίσιο, όπως το περιγράφει στο άρθρο του ο ΝΜ... Και, όπως λέει στο άρθρο, πάνω απ' όλα πάμε με την παρουσία μας να υποδηλώσουμε στις διάφορες "τρόικες" ότι τους όρους της "διαπραγμάτευσης" τους καθορίζουμε οι εργαζόμενοι οι ίδιοι, στηριγμένοι στη δύναμη και την ενότητά μας και δε δεχόμαστε δήθεν διαπραγματεύσεις με δοτές αντιπροσωπείες...
 

Μπορούμε; Αυτό και μόνο μπορεί να είναι το ζητούμενο της σημερινής μέρας...

Κ.Χ. Χαραλαμπίδης έγραψε