Τις τελευταίες ημέρες παρακολουθώ με προσοχή τις αντιδράσεις επώνυμων και ανώνυμων... Από το "τηλεοπτικό δάκρυ" του ...αρχιγελοιωδέστατου υπουργού, στα ξελαρυγγιάσματα και τις ανακρούσεις του εθνικού ύμνου από τους χρυσαυγίτες... Από τις επικλήσεις κάποιων με βάση την "εξίσωση" ότι όλοι είναι παιδιά μας, μέχρι και κάποιες αναφορές στα κοινά(!) χαρατηριστικά του αδικοχαμένου ελληνικού αίματος!
Ας συνεχίσουμε λοιπόν, κύριοι και κυρίες, να κλαίμε και να οδυρόμαστε πάνω στους τάφους των αδικοχαμένων παιδιών… Των δύο πρόσφατων, του άλλου πριν ένα μήνα, του αστυφύλακα, του παιδιού με το εισιτήριο στο λεωφορείο, των νέων της Μαρφίν, του έφηβου το 2008… Των εκατοντάδων νεκρών σε εργατικά ατυχήματα, των χιλιάδων σε τροχαία, των "αυτόχειρων" της κρίσης...
Άλλος; Εδώ, βάλτε τώρα που γυρίζει… Φέρτε τα χαρτάκια
σας με σταυρό δίπλα στα ονόματα, όπως τα ψυχοσάββατα… Να φωνάξουμε και
μερικές μοιρολογίστρες από τη Μάνη ή την Ήπειρο… Και να κάνουμε όλοι μια
«κομ ιλ φο» επίδειξη των συναισθημάτων μας… Ποιος λυπήθηκε πιο πολύ… Α,
και να μην ξεχάσουμε να κατακεραυνώσουμε κάτι «αναίσθητους» σαν τον
Μιλού που τολμάνε να ψελίσουν ένα διαφορετικό Λόγο (το κεφαλαίο
σκόπιμα)… Το άκρο άωτο της ηλιθιότητας ή της υποκρισίας; Αλήθεια, ποια η
διαφορά ανάμεσα στα δύο;Ο λόγος κυρίως για τα φασισταριά και τους καραδεξιούληδες, στους οποίους μια τέτοια συμπεριφορά είναι η μόνη αναμενόμενη… Η ιδεολογική ηθική και συναισθηματική τους γύμνια, δεν τους αφήνει περιθώρια παρά να εξαντλήσουν την όποια νοημοσύνη τους χαρίστηκε, σε ιδεολογικούς ακροβατισμούς, ηθικοπλαστικούς φερετζέδες και «πολιτικούς» αντιπερισπασμούς… Μια ζωή σφουγγοκωλάριοι των αφεντικών τους, αγωνίζονται να πατήσουν επί πτωμάτων κι αυτοί, μήπως και τους μοιάσουν… Κατά τα άλλα σέρνουν ξωπίσω τους την ανύπαρκτη αυτοεκτίμησή τους, το μίσος τους για την κοινωνία και νομίζουν με το να πληκτρολογήσουν πέντε ανιστόρητες ασυναρτησίες, «κατατρόπωσαν» τον μισητό εχθρό…
Αλήθεια, ακοινώνητοι υπάνθρωποι, ψάξτε καλά μέσα σας και απαντήστε πόσες φορές και για ποιους νεκρούς συνανθρώπους σας (πλην ίσως κάποιων στενών συγγενών) στενοχωρηθήκατε και κλάψατε ειλικρινά… Την απάντηση κρατείστε την για το μίζερο εαυτό σας, όχι για μένα… Απαντείστε όμως με ειλικρίνεια… Κλάψατε για το Γρηγορόπουλο, ή μήπως τον αναφέρετε μόνο για να τον συνδέσετε με την αριστερά; Κλάψατε για τους νεκρούς της Μαρφίν, όταν τους κλείδωσε η εργοδοσία μέσα στην παγίδα του θανάτου; Στενοχωρηθήκατε για τον αριστερό Φύσσα; Για τον «τζαμπατζή» 18χρονο του λεωφορείου; Για τον εργάτη που τον πλάκωσαν τα χώματα; Για το παληκάρι που αφήσανε να πεθάνει σαν τοσκυλί στ' αμπέλι οι αστυνομικοί στα Εξάρχεια;
Ακόμα και
τώρα με τους νεκρούς στο Ν. Ηράκλειο, η υποκρισία σας ξεχειλίζει και
τρέχει από τα μπατζάκια σας… Οι θάνατοι για σας δεν είναι δίκαιοι ή
άδικοι, κακοί ή καλοί… Είναι απλώς χρήσιμοι ή άχρηστοι… Όπως άχρηστοι είναι για σας οι ασιάτες που τα κουφάρια τους "κοσμούν" το βυθό της Λίμνηςτου Μαραθώνα... Χρήσιμοι νεκροί για σας είναι εκείνοι που η ύπαρξή τους θα συμβάλει έτσι ώστε να μπορέσετε να πείτε: «η
Αριστερά φταίει…»… Σαν τον παπαγάλο του ανέκδοτου: «ο υδραυλικός κυρία
μου»…Σε ότι με αφορά προσωπικά, κρατώ για τον εαυτό μου τα συναισθήματά μου για τα τραγικά γεγονότα… Δε δίνω λογαριασμό γι’ αυτά σε κανέναν απρόσκλητο «κριτή» μου… Και σε καμιά περίπτωση δεν επιτρέπω σε κοινωνικά απόβλητα να με αξιολογήσουν… Μαζεύω τα κομάτια μου, κάθομαι με τον σχεδόν συνομίληκό των νεκρών γιο μου, πίνουμε το καφεδάκι μας και συζητάμε γύρω από την κατάσταση που μας περιβάλλει, πώς φτάσαμε εδώ που φτάσαμε και το πώς πρέπει να την αντιμετωπίζουμε… Συζητάμε ψύχραιμα, λογικά, με Λόγο… Σεβόμαστε τους νεκρούς συνανθρώπους μας, και ταυτόχρονα τιμάμε τους προγόνους μας και όσα σοφά μας κληρονόμησαν…
Αν λοιπόν κάποιος θελήσει
ψύχραιμα, λογικά και χωρίς να παρασύρεται από συναισθηματισμούς, να
προσπαθήσει να ερμηνεύσει αυτά που συμβαίνουν, εύκολα θα διαπιστώσει
κάποια πολύ βασικά ζητήματα… Και δε χρειάζεται να είναι κανείς αριστερός
ή δεξιός ή κεντρώος για να καταλάβει ότι αυτά τα ζητήματα δεν έχουν να
κάνουν με ιδεοληψίες και μηχανιστικές «διαφορές» αλλά αποτελούν την
αντικειμενική πραγματικότητα…Το μόνο που χρειάζεται είναι καλή πίστη και
ορθολογιστική κριτική σκέψη…1) Τα τελευταία γεγονότα δείχνουν ότι κάποιοι έχουν βάλει στα σοβαρά στόχο τον ίδιο το λαό… Δεν τους φτάνει η τρομοκράτησή του με το κυνήγι φαντασμάτων, η εξαθλίωσή του με την χειρότερη ληστεία όλων των εποχών… Δεν αισθάνονται ασφαλείς ούτε και μετά από την σαλαμοποίησή του μέσω του κοινωνικού αυτοματισμού… Πρέπει να τον στριμώξουν ακόμα περισσότερο, να τον ουδετεροποιήσουν, να τον τρομοκρατήσουν με το φάντασμα ενός εμφυλίου, ή ακόμα και να του δώσουν το μήνυμα ότι ούτε και σε αυτό θα διστάσουν αν χρειαστεί…
2) Οι ηθικοί αυτουργοί και οι οργανωτές αυτών των προσπάθειών, είναι γνωστοί σε όλους μας… Είναι οι ίδιοι που έχουν φέρει την κατάσταση εδώ που είναι σήμερα και δεν χρειάζεται να εθελοτυφλούμε… Τους ξέρουμε και το ξέρουν ότι τους ξέρουμε… Και φυσικά μιλάμε για τους πραγματικούς υπεύθυνους και όχι για τους «λαγούς» πολιτικούς, κρατικούς ή διακρατικούς υπηρέτες τους… Μιλάμε για τους ταξικούς εχθρούς μας, την ντόπια και ξένη πλουτοκρατία...
3) Το ποιοι είναι οι φυσικοί αυτουργοί, σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να είναι κυρίαρχο… Ό, τι φερετζέ κι αν φοράνε, όποιες σημαίες και αν σηκώνουν, δεν παύουν να δουλεύουν για λογαριασμό των εχθρών του λαού… Άρα πρόκειται για «εχθρούς του λαού» και σαν τέτοιοι πρέπει να αντιμετωπίζονται… Ακόμα και «παιδιά του λαού» να αυτοαποκαλούνται, στην πράξη δεν είναι τίποτε άλλο από κοινοί προβοκάτορες, οι "εφιάλτες" των λαϊκών συμφερόντων…
4) Και το ερώτημα που γεννιέται είναι απλό: Μπροστά σε μια τέτοια οργανωμένη επίθεση, μπορεί να υπάρξει απάντηση; Μπορεί ο λαός να σταθεί αντιμέτωπος και να εξουδετερώσει τα σχέδια εναντίον του; Κοινή λογική και πάλι μας λέει ότι μπορεί… Όχι γιατί το λέει ο άλφα ή ο βήτα αριστερός ή «αριστερός», αλλά γιατί το υπαγορεύει η λογική… Αν δεν μπορούσε ο λαός να εξουδετερώσει τα σχέδιά τους, τότε δε θα είχαν λόγο να μπουν σε τόσο κόπο να τον διατηρούν διηρημένο και τρομαγμένο… Ένα κάλεσμα σε κάποια δήθεν «εθνική ενότητα», σε μια συμπαράταξη ενός δήθεν «δημοκρατικού τόξου» και όλα θα ήταν παιχνιδάκι γι αυτούς… Να όμως που και αυτές οι προσπάθειές τους δεν πιάνουν τόπο…
5) Υπάρχει λοιπόν η απάντηση τελικά. Και είναι η ενότητα του λαού… Η ενότητα όμως, όχι δι’ αντιπροσώπων και από τον καναπέ μας, αλλά η ενότητα στη δράση… Μακριά από διαφορές και προκαταλήψεις, μέσα στα ίδια τα προβλήματα, στη δουλειά, στο σωματείο, στη γειτονιά, παντού όπου υπάρχουν συνάνθρωποί μας που υποφέρουν όσο κι εμείς. Για την υπεράσπιση των ελάχιστων που μας έχουν απομείνει, για ένα καλύτερο αύριο. Ένα μαζικό, οργανωμένο, αγωνιστικά προσανατολισμένο λαϊκό κίνημα, είναι αυτό που τρέμουν οι κεφαλαιοκράτες… Γιατί ξέρουν ότι όταν θα βρεθεί μπροστά τους, τότε θα αρχίσουν να μετράνε μέρες αν όχι ώρες…
6) Είναι εύκολο; Όχι φυσικά… Το γιατί ας μην το αναλύσουμε τώρα, απλά ας το θεωρήσουμε δεδομένο… Το λαϊκό κίνημα είναι αδύναμο… Και ακριβώς σε αυτό πατάει η θρασύτητά τους, τόσο των ίδιων, όσο και των δουλοπρεπών υφισταμένων τους… Και είναι γεγονός ότι εκείνος που αποτύπωσε με τον καλύτερο τρόπο την κατάσταση που εχουμε να αντιμετωπίσουμε, είναι ο βουλευτής του ΚΚΕ Θ. Παφίλης, όταν είπε: «το χτύπημα προκαλεί φόβο τη στιγμή που ο λαός είναι γονατισμένος». Μια φράση δέκα λέξεων που περιλαμβάνει μέσα της και τη διαπίστωση και τη λύση… Ναι… Λαός που στέκεται όρθιος και παλεύει οργανωμένα, δεν έχει τίποτα να φοβηθεί…
Συμπέρασμα:Ιδού λοιπόν η Ρόδος, ιδού και το πήδημα… Όσοι συγκλονιστήκατε με τον τραγικό θάνατο δύο ακόμα συνανθρώπων, μέσα στους τόσους άλλους, ας σκουπίσουν τις μύτες τους, ας σκουπίσουν τη θαμπάδα των γυαλιών τους και ας κάνουμε όλοι μαζί αυτό που πρέπει… Ας ματαιώσουμε τα σχέδιά τους, δυναμώνοντας με την παρουσία μας το λαϊκό κίνημα εδώ και τώρα… Κυριακή κοντή γιορτή… Την Τετάρτη* στην απεργία, να μη λείψει κανείς… Έτσι σαν απάντηση σε αυτούς και σαν φόρο τιμής στο αίμα των νεκρών… Δεν έχει σημασία ποιοι ήταν και τι πίστευαν… Εμείς μπορούμε να αλλάξουμε τη σημειολογία των πραγμάτων… Αρκεί να το θελήσουμε πραγματικά…
Και δυο τελευταίες κουβέντες για να κλείσω:
Πρώτο, προς το συρφετό των μικρόνοων αντιδραστικών δεξιών, εντός και εκτός ΝΔ και Χρυσής Αυγής, αλλά και όλων των «δεξιούληδων», μπλε, πράσινων ή πορτοκαλί… Μια ζωή χατζηαβάτηδες και νενέκοι των αφεντικών, ντόπιων και ξένων, δεν μπορείτε να δείτε πέρα από τη μύτη σας και δεν αφήνετε με τη συμπεριφορά σας περιθώρια να ελπίσει κανείς ότι μπορείτε να αλλάξετε μυαλά… Τουλάχιστον δείξτε την ελάχιστη αξιοπρέπεια και σταματείστε να χύνετε τη χολή σας, τυμβωρυχώντας πάνω σε φρέσκα και παλιά πτώματα, αυτών που υποστηρίζετε… Επειδή εσείς είστε φυτά, δε σας φταίει ένας κόσμος που και αγνά αισθήματα έχει και μυαλό, και αγωνιστική διάθεση και όνειρα για ένα καλύτερο αύριο για όλους… Αλλοιώς κάντε «μούγκα στη στρούγκα» και τρέξτε να σπάσετε την απεργία για να είστε αρεστοί στο αφεντικό, ή απολύστε τους απεργούς εργάτες αν είστε εσείς το αφεντικό… Η αριστερά όμως είναι σκληρή για τα δόντια σας και κυρίως βαριά για το μυαλό σας…
Και, δεύτερο, προς τους καλόπιστους συμπολίτες, ανένταχτους και μη, αριστερούς και μη, όλους αυτούς που με ισχυρά συναισθήματα, καλή πίστη, ενδιαφέρον, αλλά και δικαιολογημένο φόβο, βλέπουν με δέος το θολό αύριο, ας σκεφτούν καλύτερα το που πρέπει να είναι η θέση τους σήμερα… Πάντα σε σχέση με όσα έγραψα πιο πάνω για την ανάγκη ενός οργανωμένου αγωνιστικού λαϊκού κινήματος… Και επίσης, ας έχουμε όλοι υπ’ όψη, τον κίνδυνο που ελλοχεύει… Ήδη τα παπαγαλάκια άρχισαν να προωθούν την άποψη, ότι κάτω από το βάρος των ανθρώπινων απωλειών και του δήθεν κινδύνου ενός εμφυλίου, γίνεται επιτακτική η ανάγκη κάποιας μορφής «εθνικής ενότητας». Ας κρατάμε λοιπόν το μυαλό μας σε ετοιμότητα, γιατί αν δεν προσέξουμε, δεν θα είναι καθόλου δύσκολο να ξαναβρούμε μπροστά μας μια νέα εκδοχή του συνθήματος «Καραμανλής ή τανκς»… Και ο νοών νοείτω…
Και για να μην ξεχνιόμαστε: Μην ξεγελιέστε χρυσαλήτες και νομίζετε ότι πάει πέρασε η μπόρα… Η βρώμα που κουβαλάτε σαν μέλη ή συνειδητοί οπαδοί αυτής της χρυσαυγίτικης μαφίας, δεν ξεπλένεται ούτε με δέκα κολυμπήθρες του Σιλωάμ… Ό, τι κι αν γίνει, όσα και αν συμβούν, όσους εθνικούς ύμνους κι αν τραγουδήσετε, η ζωή θα σας σπρώχνει εκεί που πραγματικά ανήκετε… Στα σκουπίδια της ιστορίας…
Κ.Χ. Χαραλαμπίδης έγραψε
___________________________________________________________________
*/
Το κείμενο αυτό, αρχικά γράφτηκε την Τρίτη 5/11 το βράδυ, όταν η απεργία δεν είχε ακόμα αρχίσει...
No comments:
Post a Comment