Σχόλιο με αφορμή ένα άρθρο για τον Δεκέμβρη του 44...

Προχτές, δημοσιεύθηκε στο ενικός ένα άρθρο του Νίκου Μπογιόπουλου  με τίτλο "Δεκέμβρης 44". Το άρθρο μπορεί να το βρεί κανείς εδώ. 
Όπως θα περίμενε κανείς, ξεσηκώθηκαν συντονισμένα οι φασίστες και φασίζοντες προσπαθώντας με τις γνωστές εμετικές αντιδραστικές μεθόδους τους να αποδομήσουν τα όσα παρέθετε ο Ν.Μ. με τον γνωστό του τρόπο. Χρειάζεται μεγάλο στομάχι και ισχυρή αυτοσυγκράτηση για να μπορέσει κανείς να διαβάσει τα σχόλιά τους, ειδικά αν δεν τους έχει μπροστά του να μπορεί να τους απαντήσει ανάλογα και να του στείλει από εκεί που ήρθαν: τις μαύρες τρύπες τους...
Εγώ πάντως το προσπάθησα με αρκετή επιτυχία. Πράγμα φυσικά που με οδήγησε τελειώνοντας στο να συντάξω το κείμενο που ακολουθεί...


Το να μελετά κανείς τα ιστορικά ντοκουμέντα για να βγάλει συμπεράσματα και διδάγματα από γεγονότα τόσο μεγάλης σημασίας για τη χώρα του, είναι υποχρέωση του κάθε πολίτη, του κάθε πατριώτη, αυτού που αγαπάει την πατρίδα του. Το να υπάρχουν διαφορετικές ερμηνείες μέσα από τη μελέτη αυτή των γεγονότων είναι αναμενόμενο και θεμιτό, όσο παραδεχόμαστε την επιστημονική αλήθεια ότι η θεώρηση της ιστορίας είναι κατά βάση υποκειμενική. Μπορούμε ακόμα να δεχτούμε και το γεγονός ότι η ιστορία γράφεται από τους νικητές, με αποτέλεσμα, στην επίσημη εκδοχή της να παρεκκλίνει σε κάποιο βαθμό από την πραγματική εικόνα των γεγονότων...
Το να επιμένει όμως κάποιος, μετά από τόσα χρόνια, να αρπάξει την πρώτη ευκαιρία που του παρουσιάζεται για να διαστρεβλώσει κατάφωρα την ιστορία, να αναπαραγάγει αποσιωπήσεις γεγονότων και κατάφωρα ψέματα, δεν είναι φυσιολογικό... Το να μην σέβεται κάποιος τα εκατέρωθεν θύματα της περιόδου εκείνης δεν μπορεί να θεωρείται θεμιτό... Το να αρνείται συνειδητά τα στοιχεία που έχουν έρθει στο φως μέχρι σήμερα και αποδεικνύουν ένα ακόμα ανοσιούργημα, μια ακόμα σειρά εγκλημάτων κατά του ελληνικού λαού και κατ' επέκταση κατά της Ελλάδας και της ανθρωπότητας, δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό.
 
Και έρχομαι στο προκείμενο. Το άρθρο γράφεται με αφορμή την επέτειο της έναρξης των Δεκεμβριανών του 44... Τι έγινε στις 3 Δεκέμβρη του 44 λοιπόν; Έγινε μια διαδήλωση του ΕΑΜ στην πλατεία Συντάγματος... Το ΕΑΜ ήταν η μαζικότερη (αν όχι η μόνη μαζική) πολιτική δύναμη της περιόδου. Η διαδήλωση ειρηνική, με γυναίκες και παιδιά... Η διαδήλωση αυτή χτυπήθηκε με όπλα... 26 νεκροί και 160 τραυματίες... Από ποιους χτυπήθηκε; Από τους χωροφύλακες, τους πρώην χίτες και τους μέχρι πριν δύο μήνες συνεργάτες των Γερμανών... Και με τους εγγλέζους του Σκόμπυ... Με επίσημες εντολές και σε πλήρη συνεννόηση με τους Παπανδρέου και Τσώρτσιλ... Τα γεγονότα αυτά έχουν καταγραφεί σε φωτογραφίες, σε επίσημες αναφορές των μηχανισμών καταστολής, σε αναφορές κυβερνητικών και διπλωματικών στελεχών ελληνικών και ξένων κυβερνήσεων, σε ρεπορτάζ δημοσιογράφων... Υπάρχουν σε κοινή χρήση παντού...
Υπάρχει αμφισβήτηση τώρα πια για τα γεγονότα αυτά; Ποιοι πυροβόλησαν γύρω από την πλατεία και από τη Μεγάλη Βρετανία; Μήπως οι ελασίτες; Και στην πλατεία, μήπως υπήρχαν ένοπλοι, αντί για γυναίκες και παιδιά; Ποια στοιχεία παραποίησε ο αρθρογράφος; Ποια ακριβώς ιστορική αλήθεια υποστηρίζετε όλοι εσείς; Ήταν ή όχι εγκληματική πράξη και μάλιστα τελείως απρόκλητη; Ήταν ή όχι μια κατάφωρη πρόκληση εμφυλιοπολεμικού χαρακτήρα; Ποιος λοιπόν προκάλεσε την έναρξη των συγκρούσεων του Δεκέμβρη του 44;
Ο Μπογιόπουλος δεν μπήκε σε λεπτομέρειες, αφού ένα επετειακό άρθρο έγραψε και όχι ιστορία... Και δεν έγραψε για πολλά από όσα συνέβησαν εκείνες τις μέρες... Για τραγωδίες, για λάθη, για ηρωισμούς... Η ιστορία όμως είναι εκεί και βγάζει μάτι. Και για τα γεγονότα στις 3-4 Δεκέμβρη, και για όσα προηγήθηκαν, αλλά και για τα μετά... Και σήμερα πια δεν μπορεί κανένα καθήκι να τα διαστρεβλώνει κατά πώς τον βολεύει, μόνο και μόνο για να δυσφημίσει το εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα και ενδεχομένως να προετοιμάσει έναν νέο γύρο Δεκεμβριανών... Και για τη μάχη στου Μακρυγιάννη, και για την Ούλεν, και για τους αγγλικούς όλμους μέχρι το Πολύγωνο ή το Βύθουλα που πέφταν αδιάκριτα στα σπίτια των αμάχων... Αλλά και για όλα τα εγκλήματα κατά της ελευθερίας και της δημοκρατίας στην Ελλάδα που διέπραξαν οι τότε προδότες δοσίλογοι με τους νέους κατακτητές και που δεν θα δίσταζαν να ξαναδιαπράξουν οι σύγχρονοι φασίστες, μόλις τους διατάξουν τα σημερινά αφεντικά τους...
Ξεράστε λοιπόν τη χολή σας για τώρα και γρήγορα τρεχάτε να κρυφτείτε στα λαγούμια σας... Μέχρι εκεί σας παίρνει...
Σε ότι αφορά εμένα... μικρός ήμουν ψηλός και καλός μαθητής. Γι αυτό και κάθε χρονιά, τέτοια μέρα με βάζανε ή σημαιοφόρο ή να καταθέσω εγώ το στεφάνι, 3 του Δεκέμβρη, στο ηρώο της πλατείας Κυψέλης... Στη μνήμη των θυμάτων των "κομμουνιστοσυμμοριτών". Οι γονείς μου ήξεραν αλλά φοβόνταν να μου πούν την αλήθεια, νομίζοντας ότι έτσι με προστατεύουν. Κι έπρεπε να φτάσω μεγάλος στα είκοσι πέντε πια για να μάθω την αλήθεια... 
Γι' αυτό και όταν με ρωτάνε την άποψή μου για τα γεγονότα, λέω ένα πράγμα:
Λυπάμαι που ήρθαν έτσι τα πράγματα... Λυπάμαι που δεν ήταν το ΕΑΜ νικητής τότε... Αν όχι για τίποτε άλλο, τουλάχιστον για να γραφτεί η ιστορία από τη δίκαιη μεριά και να μην πηγαίνω επί οχτώ συνεχόμενα χρόνια το στεφάνι σε λάθος μνημείο.